Podatek u źródła jako koszt uzyskania przychodu

Podatek u źródła charakteryzuje się szczególnym sposobem poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta. Czy może być kosztem uzyskania przychodu dla polskiego podmiotu? Sprawdźmy.

Odpowiedź na takie pytanie była przedmiotem interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 kwietnia 2016 r., nr IBPB-1-3/4510-218/16/AW. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o jej wydanie wynikało, że pewna polska spółka zawarła umowę leasingu z podmiotem niemieckim. Spółka uważała, że skoro zawarta umowa nie określa w jednoznaczny sposób możliwości potrącenia podatku u źródła, a jedynie wskazuje, że kontrahent ma prawo do uzyskania wynagrodzenia wysokości zgodnej z wystawianymi fakturami, bądź harmonogramem spłaty rat leasingowej, to podatek u źródła, do którego zapłaty jest ona zobowiązana stanowi dodatkowy element wynagrodzenia należnego kontrahentowi niemieckiemu. Spółka nie otrzymuje zwrotu podatku u źródła. Sama musi zatem ponieść ekonomiczny ciężar tego podatku. Zdaniem spółki wartość zapłaconego podatku u źródła może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Organ podatkowy uznał jej stanowisko za prawidłowe.

Podatek u źródła. Podstawowe zasady

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W powyższym przepisie została wyrażona zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowym w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Spółka tłumaczyła, że w stosunku do niektórych kategorii przychodów uzyskanych na terytorium RP przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych przychodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej ich źródłem. Taka sytuacja ma miejsce m.in. w przypadku osiągania przez podmioty zagraniczne przychodów, określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tj. m.in. przychodów za użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu. Podatek ten nazywany jest podatkiem u źródła ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z powołanym przepisem, osoby, prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy pobierać, co do zasady, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat z uwzględnieniem przysługujących odliczeń. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taka umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Dodatkowe obciążenie umowy

W uzasadnieniu swojego stanowiska spółka wskazywała, że zapłacony przez nią podatek u źródła, którym co do zasady powinien być obciążony czynsz najmu na rzecz zagranicznego kontrahenta stanowić będzie w efekcie dodatkowy koszt najmu i w związku z tym, że nie zostanie on zwrócony jej w jakikolwiek sposób przez kontrahenta może być uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z interpretacji wynika dodatkowo, że w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku dochodowego oraz wpłat z zysku określonych w odrębnych przepisach. Wskazać należy, że zakres tego przepisu dotyczy wyłącznie podatku dochodowego, który jest płacony przez podatnika, a spółka w przedstawionej sytuacji występowała w roli płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego.

Organ podatkowy zgodził się z argumentami podatnika i uznał jego stanowisko za prawidłowe.

Krzysztof Koślicki