Podatek od nieruchomości od anten

Z uzasadnienia: Systemy antenowe nie są budowlami w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, gdyż nie zostały w sposób wyraźny wymienione w ostatnim ze wspomnianych przepisów, ani nie są podobne do żadnej z wskazanych w tej normie prawnej budowli. Nie są również urządzeniami budowlanymi w rozumieniu art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego. W związku z tym urządzenia te nie mogą być przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Małgorzata Niedobylska Sędziowie WSA Tomasz Smoleń /spr./ WSA Kazimierz Włoch Protokolant ref. st. Eliza Kaplita po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 czerwca 2012 r. spraw ze skarg "A" Spółka z o.o. w K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], [...], [...], [...], [...], w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2006, 2007, 2008, 2009, 2010 rok:

1) uchyla zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje Prezydenta Miasta z dnia [...] października 2011 r. nr [...], [...], [...], [...], [...],
2) określa, że decyzje wymienione w pkt. 1) nie podlegają wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku,
3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz "A" Spółka z o.o. w K. kwotę 27.135 (słownie: dwadzieścia siedem tysięcy sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] lutego 2012 r., Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta P. z dnia [...] października 2011 r., Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...] w przedmiocie określenia A Spółka z o.o. (powoływanej dalej w skrócie jako Spółka) wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za kolejne lata podatkowe od 2006 r. do 2010 r.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał art. 138 § 1 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r., Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071, ze zm.) w zw. z art.2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz.844 ze zm. - dalej w skrócie u.p.o.l.).

Z uzasadnienia decyzji i akt administracyjnych wynika, że Spółka w dniu 14 stycznia 2011 r. złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości wraz z korektami deklaracji DN-1 na podatek od nieruchomości za lata 2006 - 2010. W złożonych korektach Spółka zadeklarowała podatek od nieruchomości w kwocie 112,00 zł w miejsce wcześniej deklarowanego 111.106,00 zł. W uzasadnieniach do korekt wskazała, że nie jest właścicielem masztów i nie powinna w związku z tym płacić podatku od wartości systemów antenowych znajdujących się na tych wieżach, a ponadto systemy antenowe nie są budynkiem w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który powinien podlegać opodatkowaniu.

Prezydent Miasta P. w pierwszej kolejności wskazał, że przedmiotem postępowania nie są maszty a systemy antenowe, i że stanowią one sieć telekomunikacyjną, która zgodnie z załącznikiem do ustawy prawo budowlane stanowi kategorię XXVI obiektów budowlanych.

W związku z przyjęciem, że przedmiotowe systemy antenowe stanowią sieć telekomunikacyjną, organ I instancji stwierdził, że podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jej wartość i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. określił podatek w wysokości 2 % wartości budowli.

Poza sporem pozostawała natomiast kwestia określenia podatku od nieruchomości z tytułu dzierżawy od Gminy Miejskiej P. części działki 258 w obrębie 89 o powierzchni 180 m2 (obecnie działka nr 545 w obrębie 212) położonej w P. przy ul. Ch.

Biorąc powyższe pod uwagę organ I instancji określił wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za lata 2006-2010 w kwocie 91.330,00 zł za każdy rok. Jako sposób obliczenia wskazał powierzchnię gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jako stawkę podatku przyjął 0,62 zł zgodnie z § 1 uchwały Rady Miejskiej w P. co dało kwotę 111,60 zł, do której to kwoty dodał kwotę 91.218,56 zł (wartość nieruchomości 4.560.927,81 zł x 2%).

Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem Spółka wniosła odwołanie zarzucając naruszenie:

- art. 207 § 1 w zw. z art. 21 § 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), polegające na określeniu wysokości zobowiązania podatkowego w innej kwocie niż wynikała z deklaracji,

- art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej polegające na zaniechaniu wszechstronnego rozpatrzenia całego materiału dowodowego zebranego w sprawie,

- art. 191 Ordynacji podatkowej polegające na dokonaniu ustaleń z pominięciem dowodów i wyjaśnień strony,

- art. 3 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 121 poz. 844 ze zm., dalej w skrócie: u.p.o.l.) poprzez jego zastosowanie pomimo tego, że skarżąca wykazała, że systemy antenowe są rzeczami ruchomymi zainstalowanymi jedynie dla przemijającego użytku w sposób umożliwiający ich odłączenie bez istotnej ich zmiany lub zmiany nieruchomości, w szczególności bez ich zniszczenia lub uszkodzenia, niebędącymi budowlami ani ich częściami składowymi.

Powyższych zarzutów nie podzieliło Samorządowe Kolegium Odwoławcze, które wspomnianymi na wstępie decyzjami utrzymało decyzje Prezydenta Miasta P. w mocy. Kolegium w całości podzieliło zarówno ustalenia jak i wnioski organu I instancji. Na poparcie stanowiska przytoczono szereg orzeczeń, zgodnie z którymi kable, oraz kanały kablowe, będące własnością przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, połączone w całość techniczno - użytkową niezbędną do zapewnienia łączności telefonicznej i związane z prowadzeniem przez podatnika działalności gospodarczej są siecią techniczną i stanowią budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 i art. 3 pkt 1 lit.a prawa budowlanego w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. (ISA/Sz 446/07, I SA/Bd 223/08, I SA/Łd 139/08, I SA/Kr 1213/08.)

Niezadowolona z takiego rozstrzygnięcia Spółka wniosła do tutejszego Sądu skargę, konsekwentnie podnosząc, że systemy antenowe nie stanowią budowli i nie powinny podlegać podatkowi od nieruchomości.

Zarzuciła organom błędne utożsamianie systemów antenowych z siecią telekomunikacyjną. Sporne urządzenia, jej zdaniem, mają zupełnie inny charakter. Służą świadczeniu usług emisji radiowej lub telewizyjnej i nie stanowią całości techniczno - użytkowej z innymi urządzeniami, zlokalizowanymi na innych nieruchomościach. Dosył sygnału może być realizowany za pomocą łączy telekomunikacyjnych, które nie należą do sieci skarżącej. Takie radiowe połączenie nie może być uważane za budowle lub jej część. Spółka widzi większe podobieństwo spornych systemów do stacji bazowych telefonii komórkowej, co do których orzecznictwo utrwaliło pogląd, że nie są budowlą w rozumieniu prawa budowlanego i nie powinny być uwzględnione jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Jak wskazała, maszt telekomunikacyjny na którym systemy antenowe są zamontowane, nie traci swojej funkcji ani nie zmienia gospodarczego przeznaczenia po ich odłączeniu, może nadal być użytkowany lub udostępniany osobom trzecim do używania, a dokonanie takich czynności może być zasadne ze względu na bieżące, ulegające zmianom potrzeby gospodarcze. Także po demontażu anten lub systemów antenowych możliwe jest dalsze prowadzenie przez Spółkę działalności telekomunikacyjnej, a także możliwe jest dalsze wykorzystywanie masztu zgodnie z jego przeznaczeniem, w szczególności polegające na oddaniu do używania przez osobę trzecią, która w tym celu, dla swojego przemijającego użytku, sama zainstaluje odpowiednie urządzenia. W stosunku do masztu lub wieży, systemy antenowe, anteny i inne urządzenia pełnią rolę dominującą co z kolei nie pozwala na zaliczenie ich do urządzeń budowlanych. Są to urządzenia o wyspecjalizowanym charakterze, niebudowlanym. Żadne z wymienionych urządzeń nie służy bu...