PKPiR: Wydatki na paliwo w kosztach uzyskania przychodów

Z uzasadnienia: Z punktu widzenia prawa podatkowego, o możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków, (o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), decyduje nie tylko to, że podatnik je poniósł, ale także to, czy wydatki te zostały przez podatnika udokumentowane zgodnie z wymaganiami obowiązujących przepisów prawnych. Podatnicy są zatem obowiązani zarówno do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów według określonego wzoru, jak i posiadania dowodu potwierdzającego fakt poniesienia wydatku.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Grażyna Nasierowska, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 6/11 w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 2 listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 6/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę D. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 2 listopada 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją uchylono decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 3 czerwca 2009 r. określającą zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. i określono stronie zobowiązanie w kwocie 23214 zł.

W skardze wniesionej na powyższą decyzję podatnik zarzucił, że wydana ona została z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm. - zwanej dalej "k.p.a.") przez ponowne rozpatrzenie przez organ podatkowy sprawy, która została już prawomocnie rozstrzygnięta i art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm. - zwanej dalej "ord. pod."), a nadto z naruszeniem art. 232 § 2 i art. 23 § 4 ord. pod. oraz wniósł o jej uchylenie.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

Sąd pierwszej instancji - oddalając skargę - wskazał, że w rozpoznawanej sprawie wydany został prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 819/09, uwzględniający skargę na uprzednio wydaną w sprawie decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 29 września 2009 r. i uchylający tę decyzję.

Decyzją, o której mowa, uchylona została decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 3 czerwca 2009 r, przez co wyeliminowana ona została z obrotu prawnego i przestała wywoływać skutki prawne, a jednocześnie określona została wysokość zobowiązania podatkowego. Skutki te nastąpiły od dnia doręczenia stronie decyzji organu odwoławczego (art. 212, art. 21 ust. 2 i 3 ord. pod. oraz art. 45 ust. 6 stawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. zwanej dalej "u.p.d.o.f.").

Uchylenie wyrokiem z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie I SA/Lu 819/09 decyzji organu odwoławczego, o której mowa, spowodowało jednak, że z dniem uprawomocnienia się wyroku ta z kolei decyzja została wyeliminowana z obrotu prawnego, a co za tym idzie przestała wywoływać wynikające z niej skutki prawne - decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 3 czerwca 2009 r. powróciła do obrotu prawnego wraz z jej konsekwencją w postaci określenia zobowiązania podatkowego w oznaczonej wysokości. Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w L. obowiązany był do ponownego rozpatrzenia sprawy na skutek odwołania wniesionego od wymienionej decyzji organu I instancji (art. 127, art. 220 § 1 i 2, art. 233 § 1 i 2 ord. pod.), bowiem uprzednio wydana przez niego decyzja została uchylona i przestała wywoływać skutki prawne.

W ocenie WSA, wydanie, w opisanej sytuacji, decyzji zaskarżonej w niniejszej sprawie sądowoadministracyjnej nie wyczerpuje przesłanek "powagi rzeczy osądzonej", jak to określa skarga, nie zachodzi też przesłanka nieważności opisana w art. 247 § 1 pkt 4 ord. pod. (będącym odpowiednikiem powołanego w skardze art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., który w sprawie nie ma zastosowania; por.: art. 3 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 1 pkt 3 i art. 2 § 1 pkt 1 ord. pod.). W dacie wydania tej decyzji nie istniała w obrocie prawnym decyzja ostateczna (por.: art. 128 zdanie pierwsze ord. pod.) w przedmiocie zobowiązania skarżącego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r., gdyż uprzednio wydana taka decyzja została wcześniej uchylona prawomocnym wyrokiem z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 819/09. Wyrok ten miał charakter kasacyjny, nie rozstrzygał o wysokości zobowiązania podatkowego strony, co należy do kompetencji organów podatkowych.

Sąd wskazał, że uchyloną wyrokiem z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 819/09, decyzją z dnia 29 września 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w L. uchylił decyzję organu I instancji z dnia 3 czerwca 2009 r. określającą D. K. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w kwocie 101601,00 zł i określił to zobowiązanie podatkowe w kwocie 101436,00 zł. Analiza tych rozstrzygnięć wskazuje przy tym, że organ odwoławczy podzielił ustalenia organu I instancji w zakresie, między innymi, przychodów uzyskanych z nieodpłatnych świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu przez podatnika z samochodów osoby trzeciej, tak co do zasady, jak i co do wysokości. Ustalenia te uznane jednak zostały za dokonane z naruszeniem prawa w powołanym wyżej wyroku, przy czym zgodnie z art. 153 w związku z art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej "p.p.s.a."), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Tak więc, w świetle uzasadnienia wyroku w sprawie I SA/Lu 819/09 nie mogło ulegać wątpliwości, że decyzja organu I instancji z dnia 3 czerwca 2009 r. została wydana z naruszeniem prawa mogącym uzasadniać jej uchylenie bądź zmianę, to zaś wyłączało, stosownie do art. 232 § 2 ord. pod., możliwość uwzględnienia przez organ odwoławczy cofnięcia odwołania.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, fakt, że w przedmiocie odmowy uwzględnienia cofnięcia odwołania nie wydano postanowienia (por.: art. 216 § 1 i 2 w związku z art. 232 § 2 ord. pod.), nie stanowi, w okolicznościach niniejszej sprawy, naruszenia przepisów postępowania, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nie ograniczyło to bowiem prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu ani możliwości przedstawiania przez nią twierdzeń, wniosków lub dowodów. Nie ma także racji skarżący twierdząc, że zaskarżona w niniejszej sprawie sądowoadministracyjnej decyzja wydana została z naruszeniem przepisów Ordynacji podakowej dotyczących wygaśnięcia zobowiązania podatkowego na skutek przedawnienia (art. 59 § 1 pkt 8 w związku z art. 70 § 1 - 8 ord. pod.). Artykuł 70 § 1 ord. pod. stanowi wprawdzie, że zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, co w odniesieniu do zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. oznaczałoby jego wygaśnięcie z dniem 31 grudnia 2009 r. (por.: art. 45 ust. 1 i 4 u.p.d.o.f.), jednak, w szczególności, zgodnie z § 4 tego artykułu bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

Sąd wskazał, że jak wynika z akt sprawy, a skarżący tego nie kwestionuje, w celu wyegzekwowania jego zaległości podatkowej z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. wystawiony został tytuł wykonawczy nr [...] i w toku jego realizacji zastosowano środek egzekucyjny w postaci zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego zobowiązanego - zawiadomienie o zajęciu tego rachunku doręczono bankowi w dniu 1 października 2009 r., zaś zobowiązanemu w dniu 7 października 2009 r. Zastosowanie środka egzekucyjnego miało więc miejsce przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Tytuł wykonawczy, o którym mowa, wystawiony został na podstawie nieostatecznej decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 3 czerwca 2009 r., której nadano rygor natychmiastowej wykonalności postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia 15 września 2009 r., nr [...]. Wprawdzie przy tym decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 29 września 2009 r., nr [...], utrzymującą w mocy powołaną decyzję organu I instancji z dnia 3 czerwca 2009 r., została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 lutego 2010 r., sygn....