PIT. Przekazanie pracownikom materiałów promocyjnych

Pytanie podatnika: Wnioskodawca planuje podjęcie działań w zakresie rozpowszechnienia nowej marki spółki, a w szczególności przeprowadzenie kampanii informacyjno-promocyjnej wśród pracowników mającej na celu ich identyfikację z nowym wizerunkiem spółki. W ramach tych działań Wnioskodawca planuje przekazanie nieodpłatnie każdemu pracownikowi tzw. „zestawu startowego”, promującego nową markę składającego się z drobnych przedmiotów, takich jak np.: kubek termiczny, torba śniadaniowa, długopis czy tzw. „smycz” na służbowy identyfikator, itp. Czy wartość zestawu startowego stanowi dla pracownika przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania pracownikom zestawu startowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania pracownikom zestawu startowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

„A” S.A. jest pracodawcą w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W związku z dokonywaniem wypłat wynagrodzeń dla swych pracowników Wnioskodawca pełni funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określonym przepisami ustawy o PIT.

W związku z realizowaną przez Spółkę strategią globalnego rozwoju i umacniania swojej pozycji na rynku, jako czołowego globalnego producenta, kontrahenta i pracodawcy, Spółka podjęła działania mające na celu zmianę wizerunku, poprzez zbudowanie spójnego, odpowiadającego najwyższym standardom światowym, systemu wartości, tożsamości, architektury marki, systemu identyfikacji wizualnej oraz komunikacji dla całej Grupy Kapitałowej.

W konsekwencji określenia nowego wizerunku, w tym m.in. opracowania nowego logo Spółki, Wnioskodawca planuje podjęcie działań w zakresie rozpowszechnienia nowej marki Spółki, a w szczególności przeprowadzenie kampanii informacyjno-promocyjnej wśród pracowników Spółki mającej na celu ich identyfikację z nowym wizerunkiem Spółki.

W ramach tych działań Wnioskodawca planuje przekazanie nieodpłatnie każdemu pracownikowi Spółki tzw. „zestawu startowego”, promującego nową markę Spółki składającego się z drobnych przedmiotów wykorzystywanych głównie w miejscu pracy, takich jak np.: kubek termiczny, torba śniadaniowa, długopis czy tzw. „smycz” na służbowy identyfikator, itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość zestawu startowego, otrzymanego przez pracownika od Wnioskodawcy w związku z opracowaniem i wprowadzeniem w Spółce nowego wizerunku/logo stanowi dla tego pracownika przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość otrzymanych przez pracowników zestawów startowych, nie stanowi dla nich przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, a więc nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami są (...) otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze (..) oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń.

Zaś w świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, (...), jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, punktem wyjścia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy winno być zdefiniowanie przychodu, o którym mowa w ww. art. 11 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, w tym w szczególności przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W tej kwestii wszelkie wątpliwości rozwiał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. Nr 947). W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wyraził pogląd, w świetle którego pod pojęciem „inne nieodpłatne świadczenia” - w najszerszym ujęciu - kryją się wszelkiego rodzaju świadczenia, które są dokonywane bez pobierania jakiejkolwiek odpłatności. Trybunał zwrócił uwagę, że - mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy (por. pkt 3.2.5. uzasadnienia) nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, czego dowodzi treść art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f., zawierająca listę zwolnień przedmiotowych od podatku.

Dalej w uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazuje, że:

Kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiącym przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Nieodpłatne świadczenie, aby mogło stanowić dochód pracownika, musi być „zapłatą za pracę dokonywaną czymś innym niż pieniądz” (J. Marciniuk, op. cit., Nb 19). W ocenie Trybunału za takim zapatrywaniem przemawia wyraźnie zestawienie przepisów: art. 12 ust. 1 z art. 21 ust. 1 i z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Ich lektura prowadzi wprost do wniosku, że „inne świadczenia nieodpłatne” traktowane są przez ustawodawcę jako forma przysporzenia wśród innych form, przede wszystkim - pieniędzy (por. J. Marciniuk, op. cit., Nb 19). Chodzi zatem o korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb.

Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo ...