Opłaty za odpady. Nowy wyrok WSA

Tezy: 1. Obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz złożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi obciąża osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną w rozumieniu ustawy o własności lokali lub właścicieli lokali, jeżeli zarząd nie został wybrany jedynie w odniesieniu do nieruchomości wspólnej.

2. Przepis art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 391 ze zm.; dalej: u.c.p.g.) nie daje podstaw do przypisywania osobie sprawującej zarząd nieruchomością wspólną cech płatnika opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Nie tylko dlatego, że nie używa wprost terminu „płatnik, ale zwłaszcza dlatego, że nie powierza danemu podmiotowi wykonanie czynności, o których mowa w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 749).

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA – Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca), Sędziowie: sędzia WSA – Katarzyna Radom, sędzia WSA – Marta Semiczek, Protokolant: sekretarz sądowy Anna Terlecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 18 marca 2014 r. przy udziale - sprawy ze skargi A sp. z o.o. we W. na interpretację indywidualną Prezydenta Miasta W. z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie: opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi I) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną; II) orzeka, że ww. akt nie podlega wykonaniu; III) zasądza od Prezydenta Miasta W. na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE
1. Postępowanie przed organem gminy.

1.1. Przedmiotem skargi jest interpretacja indywidualna Prezydenta Miasta W. (dalej: organ gminy) wydana na rzecz Zarządcy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. (dalej: strona/ skarżąca) z dnia [...] Nr [...]w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

1.2. We wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym pismem z dnia 11 września 2013 r., dotyczącym zaistniałego stanu faktycznego, skarżąca podała, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zarządzania nieruchomościami. W niektórych wspólnotach mieszkaniowych wykonuje zarząd na podstawie art. 18 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.; dalej: u.w.l.). Czynności wykonuje na podstawie umowy o zarządzanie nieruchomością wspólną ze wspólnotą mieszkaniową. Na podstawie uprzednio obowiązujących przepisów skarżąca nie zawierała umów na usuwanie odpadów komunalnych. Umowy były zawierane przez wspólnoty mieszkaniowe.

Na gruncie tak przedstawionego stanu faktycznego strona sformułowała następujące pytania:
1) czy obowiązek uiszczenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi obciąża zarządców nieruchomości (zważywszy, że pomiędzy właścicielami nieruchomości lokalowych mieszkalnych jak i użytkowych położonych w budynkach wielolokalowych nie istnieje żaden stosunek prawny, czy można zatem na tej podstawie uznać zarządców nieruchomości płatnikami bądź poborcami opłaty)?
2) czy można obciążać zarządców nieruchomości obowiązkiem uiszczania opłat (obciążających właścicieli nieruchomości lokalowych mieszkalnych jak i użytkowych, gdy zarządcy nieruchomości są uprawnieni jedynie do zarządzania częścią wspólną nieruchomości, nie mają podstaw prawnych by żądać od właścicieli lokali danych personalnych, wykazu osób zamieszkujących wraz z ich danymi osobowym, a w przypadku lokali użytkowych brak jest podstaw prawnych do pozyskiwania danych dotyczących specyfikacji prowadzonej działalności gospodarczej, ilości osób zatrudnianych) ?
3) na jakich zasadach zarządcy mogą te obciążenia przenieść na właścicieli nieruchomości lokalowych?

Zdaniem strony zarządca nieruchomości sprawujący zarząd częścią wspólną ustanowiony bądź powołany zgodnie z treścią art. 18 u.w.l. nie jest zobowiązany do uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi we własnym imieniu a jedynie w imieniu reprezentującej wspólnoty mieszkaniowej; zarządca nieruchomości sprawujący zarząd częścią wspólną ustanowiony bądź powołany zgodnie z treścią art. 18 u.w.l. nie jest zobowiązany do uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w imieniu właściciela nieruchomości lokalowej mieszkalnej jak i użytkowej znajdującego się w budynku wielolokalowym zarządzanym przez zarządcę nieruchomości; zarządca nieruchomości nie jest płatnikiem ani poborcą opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi; zarządca jest natomiast inkasentem opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W uzasadnieniu skarżąca wywiodła, że zgodnie z art. 1 ust. 1 u.w.l. zarządca ustanowiony zgodnie z procedurą określoną w art. 18 u.w.l., zajmuje się jedynie kwestiami związanym z częścią wspólną nieruchomości wspólnoty mieszkaniowej. Skoro zarządca nieruchomości zobligowany jest do "zarządzania" jedynie nieruchomością wspólną, to jego kompetencje i obowiązki ograniczają się w zasadzie do czynności nadzorczych. Nie można zatem wywodzić, że zarząd bądź zarządca nieruchomości ma ponosić odpowiedzialność za działania lub zaniechania właścicieli lokali, z którymi nie łączy go żaden stosunek prawny i na których postępowanie nie ma wpływu. Zdaniem strony z u.w.l. można wywieść, że wydatki związane z utrzymaniem porządku i czystości, a więc także gospodarowanie odpadami komunalnymi, obciążają tylko właścicieli lokali. Opłaty związane z gospodarowaniem odpadami komunalnymi, analogicznie do innych bieżących opłat związanych z utrzymaniem lokali i nieruchomości wspólnej, są generowane przez właścicieli lokali i tylko oni powinni być za nie odpowiedzialni. Zarządca nieruchomości nie może uiszczać opłat we własnym imieniu, albowiem nie jest właścicielem nieruchomości wielolokalowej, nie jest też posiadaczem samoistnym lub zależnym Zarządca nieruchomości nie posiada bowiem żadnego tytułu prawnego do nieruchomości, a w szczególności do lokalu mieszkalnego, w którym są wytwarzane odpady. Skarżąca wskazała także, że Zarządca nie będzie także płatnikiem, albowiem nie ma środków prawnych, które umożliwiłyby mu domaganie się informacji dotyczących ilości osób zamieszkujących lokal oraz pobierania opłat bezpośrednio od członków wspólnoty mieszkaniowej. Zdaniem strony jedynym właściwym rozwiązaniem jest uznanie, że zarządca nieruchomości jest inkasentem opłaty, który nie dokonuje obliczenia podatku (zaliczki, raty), lecz znając jego wysokość, pobiera go od podatnika i wpłaca właściwemu rzeczowo i miejscowo organowi podatkowemu w wyznaczonym ustawowo terminie. Przyjęcie innej opcji spowoduje, że płatnikiem i podatnikiem staje się podmiot w ogóle nie zobowiązany do danego świadczenia, zaś osoby które generują koszty (wytwarzają odpady) nie poniosą z tego tytułu żadnej odpowiedzialności.

1.3. W powołanej na wstępie interpretacji indywidualnej organ gminy, odnosząc się nie tylko do zadanych przez skarżącą pytań lecz przede wszystkim do zawartego stanowiska, uznał za prawidłowe stanowisko skarżącej, w tym zakresie, że zarządca nieruchomości ustanowiony bądź powołany zgodnie z treścią art. 18 u.w.l. nie jest zobowiązany do uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi we własnym imieniu. Organ gminy wskazał, że zgodnie z art. 6h ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 391 ze zm.; dalej: u.c.p.g.) ciężar opłaty za gospodarowanie odpadami spoczywa na właścicielach nieruchomości. Na mocy tego przepisu właścicieli nieruchomości należy zakwalifikować jako podatników opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. W przypadku zaś budynków wielolokalowych podatnikami opłaty za gospodarowania odpadami nie są właściciele lokali jako współwłaściciele nieruchomości wspólnej ani ogół właścicieli lokali zamieszkujących dany budynek. Podatnikami są poszczególni właściciele lokali, o czym świadczy m.in. okoliczność, że przesłanką powstania obowiązku uiszczania opłaty jest zamieszkiwanie, którą to przesłankę odnosić należy do poszczególnych lokali, nie zaś do nieruchomości wspólnej lub budynku wielolokalowego jako takiego. W związku z tym, że zarządca nieruchomości nie jest właścicielem nieruchomości lokalowych w rozumieniu u.c.p.g. nie jest obowiązany do uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi we własnymi imieniu.

Ponadto organ gminy uznał za nieprawidłowe stanowisko skarżącej stwierdzające, że zarządca nieruchomości ustanowiony bądź powołany zgodnie z treścią art. 18 u.w.l. jest zobowiązany do uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w imieniu wspólnoty mieszkaniowej. Wskazał bowiem, że w rozpatrywanym zakresie treść obowiązków osób sprawujących zarząd nieruchomością należy określać nie na podstawie przepisów u.w.l., ale na podstawie art. 2 ust. 3 u.c.p.g. Przepis ten stwarza zaś swoistą relację, która w zakresie obowiązków związanych z opłatą za gospodarowanie odpadami komunalnymi i w stanie faktycznym wniosku łączy osobę sprawującą zarząd nieruchomością wspólną nie z ogółem właścicieli lokali, lecz odrębnie z poszczególnymi właścicielami lokali, powodując, że działań osoby sprawującej zarząd nieruchomością wspólną nie przyporządkowuje się w przedmiotowym zakresie, tj. w zakresie obowiązków właścicieli poszczególnych lokali, wspólnocie mieszkaniowej. Osoba sprawująca zarząd nieruchomością wspólną w przedmiotowym stanie faktycznym wykonuje obowiązki za właścicieli poszczególnych lokali, nie zaś obowiązki związane jedynie z nieruchomością wspólną. Tym samym w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku art. 2 ust. 3 u.c.p.g. nakazuje wykonywanie osobom sprawującym zarząd nieruchomością wspólną obowiązków poszczególnych właścicieli nieruchomości lokalowych, nie zaś obowiązków wspólnoty mieszkaniowej.

Następnie organ gminy uznał za nieprawidłowe stanowisko strony stwierdzające, że zarządca nieruchomości nie jest płatnikiem. Podkreślono, że w stanie faktycznym podanym we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, podatnikiem opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi są właściciele lokali. Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 3 u.c.p.g. w przypadku nieruchomości zabudowanych budynkami wielolokalowymi, obowiązkami właścicieli lokali obciążone zostały osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną, w rozumieniu przepisów ustawy o własności lokali. Art. 2 ust. 3 u.c.p.g. nie czyni jednak osoby sprawującej zarząd nieruchomością wspólną podatnikiem opłaty. Użyty w tym przepisie zwrot ("obciążają") należy interpretować nie jako sposób przeniesienia obowiązków właścicieli nieruchomości na osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną i sposób zwolnienia z tych obowiązków właścicieli lokali, ale jako zwrot, na mocy którego osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną wykonują obowiązki właścicieli lokali, nie stając się jednocześnie adresatami tych obowiązków. Tak więc art. 2 ust. 3 u.c.p.g. nie zwalnia właścicieli lokali z ich obowiązków, aczkolwiek wykonanie tych obowiązków powierza osobom sprawującym zarząd nieruchomościami wspólnymi. Osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną mają więc obowiązek obliczyć wysokość opłaty, która ciąży na właścicielach lokali, wypełnić i złożyć za nich deklarację oraz uiścić na rzecz gminy przekazane przez właścicieli lokali środki na pokrycie należnej opłaty.

Biorąc pod uwagę zakres ich zrekonstruowanych obowiązków, w ocenie organu podatkowego, osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną zakwalifikować należy jako płatników opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 749; dalej: O.p.), stanowiącego, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Organ gminy uznał za prawidłowe stanowisko strony stwierdzające, że zarządca nieruchomości nie jest podatnikiem opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Za podatników uznano właścicieli poszczególnych lokali.

Natomiast za nieprawidłowe uznano stanowisko strony stwierdzające, że zarządca nieruchomości jest inkasentem opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Organ gminy uznał, że zgodnie z art. 6l ust. 2 u.c.p.g. warunkiem uznania jakiegokolwiek podmiotu za inkasenta opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi jest podjęcie przez radę gminy uchwały o poborze opłaty w drodze inkasa. W związku z tym Rada Miejska W. nie skorzystała z upoważnienia wyrażonego w art. 6l ust. 2 u.c.p.g., nie ma podstaw do uznania jakiegokolwiek podmiotu za inkasenta przedmiotowej opłaty.

1.4. Pismem z dnia 3 września 2013 r. wezwano organ gminy do usunięcia naruszenia prawa.

1.5. W piśmie z dnia 20 listopada 2013 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa organ gminy stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej.

2. Skarga do Sądu pierwszej instancji.

2.1. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na wskazaną wyżej interpretację indywidualną, wnosząc o jej uchylenie i zasądzenie kosztów, zarzucono naruszenie art. 6h w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 3 u.c.p.g.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że płatnik jest podmiotem prawa podatkowego, obarczonym znaczącymi obowiązkami publicznoprawnymi. Jako taki musi być wyraźnie określony w przepisach prawa podatkowego, które to przepisy powinny precyzować, kto jest płatnikiem, jaki jest zakres poboru i jak ten pobór powinien być realizowany. Skarżąca podniosła, że choć o byciu płatnikiem nie przesądza zastosowanie w przepisach terminu "płatnik", to konieczne jest nałożenie na podmiot obowiązków wymienionych w art. 8 O.p. Muszą być spełnione warunki ustanowienia płatnika, takie jak dokładne określenie jego pozycji i roli. Powołując się na orzecznictwo skarżąca wskazała, że konieczny jest celowy i wystarczająco widocznie ujawniony zabieg legislacyjny. Dotychczasowe przypadki zastosowania instytucji płatnika bez użycia jego nazwy były rzadkie i mają już tylko historyczne znaczenie. Wszystkie te przypadki ujęte były w przepisach jednoznacznie. W u.c.p.g. nie ma przepisów, które chociażby częściowo dorównywałyby precyzją sporadycznie stosowanym w przeszłości regulacjom. W u.c.p.g. nie ma przepisów, które wspominałyby o obliczaniu, pobieraniu i wpłacaniu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi przez podmiot inny niż podatnik. Niemożność uznania zarządcy za płatnika wynika nie z pominięcia w przepisie wyrazu "płatnik", ale z braku jakichkolwiek merytorycznych podstaw do wywiedzenia obowiązku wykonywania czynności płatnika. Musiałyby one zostać bezdyskusyjnie wyrażone w ustawie, w sposób nieporównanie konkretniejszy niż ogólne stwierdzenie o obciążeniu kogoś obowiązkami właściciela nieruchomości.
Skarżąca zwróciła również uwagę, iż w odniesieniu do wprowadzania poboru podatków przez płatników w piśmiennictwie formułowany jest pogląd o wymogu stworzenia przez przepisy tzw. przymusu sytuacyjnego umożliwiającego pobór, czyli ukształtowania stanu prawnego, w którym podatnik zostaje postawiony w sytuacji zmuszającej go do podporządkowania się obliczeniu i pobraniu płatniczemu. Tego rodzaju mechanizmów, ani żadnych innych możliwości skutecznego wyegzekwowania podatku od podatników nie ma w u.c.p.g. Podatnicy nie są ustawowo zobowiązani do żadnego współdziałania z zarządcą.

Strona wskazała, że zgodnie z § 1 Uchwały XLI 1/978/13 Rady Miejskiej W. w sprawie metod ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi i stawek tej opłaty (Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego z 2013 r. poz.2863) czynnikiem decydującym o ustaleniu opłaty jest powierzchnia przypadająca na jednego mieszkańca. Niemożność odniesienia się do istotnego elementu konstrukcji opłaty wyklucza możliwość prawidłowego, tj. zgodnego ze stanem faktycznym, obliczenia opłaty. Natomiast w świetle § 6 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie W. - załącznika do Uchwały Nr XXXV/780/12 Rady Miejskiej W. w sprawie ustalenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie W. (Dz. Urz. Województwa Dolnośląskiego z 2013 r. poz. 524) do stwierdzenia wymaganej dla konkretnego lokalu użytkowego minimalnej pojemności pojemników do zbierania odpadów komunalnych niezbędna jest wiedza o rodzaju (branży) prowadzonej tam działalności gospodarczej oraz szczegółowych, wskazanych w tym przepisie, przejawach rozmiaru tej działalności. Takimi danymi dysponuje jedynie posiadacz lokalu.
Ponadto zarządca nie ma także możliwości zadeklarowania - za właścicieli - selektywnej lub nieselektywnej zbiórki odpadów.

W ocenie strony, nie do przyjęcia jest też obciążenie zarządcy ryzykiem odpowiedzialności za niewłaściwy wymiar i pobór opłaty.

2.2. Organ gminy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

2.3. W piśmie procesowym z dnia 3 marca 2014r. skarżąca w którym podkreśliła, że jedynie właściciele nieruchomości są podatnikami. Rozszerzyła swoją argumentację, co do braku posiadania przymiotu płatnika na gruncie u.c.p.g.

2.4. W piśmie procesowym z dnia 24 marca 2014r. organ gminy podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

3.1. Skarga jest zasadna.

3.2. Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) Sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez m. in. kontrolę administracji publicznej. Kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem wydawanych przez nią decyzji, postanowień bądź innych aktów.

Stosownie zaś do art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm., dalej: ppsa) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m. in. na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Sąd uwzględniając skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego uchyla taką interpretację (art. 146 § 1 p.p.s.a.). Dokonując oceny zaskarżonej interpretacji we wskazanym zakresie Sąd stwierdził, że narusza ona przepisy prawa procesowego oraz materialnego w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.

3.3. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że stosownie do treści art. 14j § 1 O.p. stosownie do swojej właściwości interpretacje indywidualne wydaje wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa. Zgodnie zaś z art. 14j § 3 O.p. w zakresie nieuregulowanym w § 1 i 2 stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału (tj. rozdziału 1a Interpretacje przepisów prawa podatkowego).

Z przepisów art. 14b § 1, art. 14b § 3 oraz art. 14c § 1 i art. 14c § 2 O.p. wyprowadzić można i należy ocenę granic sprawy, w której organ uprawniony jest do wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z art. 14b § 1 O.p. interpretacje wydawane są na pisemny wniosek zainteresowanego w jego indywidualnej sprawie. Stosownie do art. 14b § 3 O.p. składający wniosek o wydanie interpretacji obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Na podstawie art. 14c § 1 O.p. interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Zgodnie zaś z art. 14c § 2 O.p., w razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawny. Z powyższego wynika, że postępowanie w zakresie udzielenie interpretacji indywidualnej opiera się wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę. Tylko w stosunku do tak określonego stanu faktycznego wyrażana jest ocena prawna, tak przez samego podatnika, jak i przez organ podatkowy. Przy czym granice oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy zawartej w indywidualnej interpretacji zakreślone są treścią pytania (pytań) postawionego we wniosku o interpretację. Zatem przedstawienie stanowiska organu podatkowego w indywidualnej interpretacji powinno polegać przede wszystkim na jasnej i zrozumiałej odpowiedzi organu na zadane we wniosku pytanie (pytania) oraz wskazaniu, w jaki sposób należy rozumieć konkretny przepis określający skutki podatkowe dla wnioskodawcy i jak go należy stosować w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

W sprawie niniejszej skarżąca we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zadała w istocie trzy pytania zaś uzasadnienie interpretacji indywidualnej odnosiło się raczej do poszczególnych elementów stanowiska skarżącej. Przyjęta przez organ gminy w interpretacji indywidualnej metoda wypowiedzi wprowadziła niekomunikatywność jej uzasadnienia. Jednakże powyższe nie jest naruszeniem prawa procesowego, które skutkowałoby jej uchyleniem albowiem nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. Sąd bowiem stwierdził, że organ gminy na etapie wydawania interpretacji wziął pod uwagę wszystkie istotne unormowania i elementy stanu faktycznego (zdarzenia prawnego) i ocenił ich znaczenie, co się tyczy dwóch pierwszych pytań tym samym Sąd ma przesłanki do zbadania merytorycznej prawidłowości stanowiska organu podatkowego w tym zakresie. Takim zaś naruszeniem jest brak odniesienia się w sposób wyraźny do zawartego we wniosku pytania trzeciego, co stanowiło naruszenie art. 14c § 2 O.p. Organ gminy ów brak tłumaczy brakiem oceny prawnej zawartej we wniosk...