Okres przechowywania ksiąg po rozliczeniu straty podatkowej

Podatnik jest zobowiązany przechowywać dokumenty księgowe za lata podatkowe, w których wykazał stratę podatkową, do momentu upływu okresu przedawnienia przewidzianego dla zobowiązania podatkowego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zostanie wykazana strata (tj. roku, w którym złożona zostanie deklaracja podatkowa za rok poprzedzający). Bez znaczenia pozostaje fakt, czy strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu.

Spółka, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, poniosła w latach 2012, 2013, 2014, 2015 i 2016 straty podatkowe, które zgodnie z art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) mogły zostać rozliczone w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych. Spółka skorzystała z tego uprawnienia i rozliczyła część osiągniętych strat podatkowych odpowiednio w 2017, 2018 i 2019 roku.

Spółka miała wątpliwości w zakresie ustalenia obowiązkowego terminu przechowywania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów w sytuacji, gdy spółka korzysta z prawa do rozliczania straty podatkowej w pięciu kolejno następujących po sobie latach podatkowych, liczonych od roku, w którym strata podatkowa została poniesiona. W związku z tym spółka we wniosku o interpretację zapytała, czy prawidłowo ustali termin przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów za lata, w których poniosła stratę podatkową, przyjmując, że lata te przedawnią się po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym złożona została/zostanie deklaracja podatkowa wykazująca stratę podatkową (bez względu na fakt, że ww. strata może być rozliczana również w kolejnych okresach rozliczeniowych).

Zdaniem spółki, termin przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których poniosła stratę podatkową, wynosi 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym złożyła/złoży deklarację podatkową wykazującą stratę podatkową (bez względu na fakt, że ww. strata może być rozliczana również w kolejnych okresach rozliczeniowych).

Okres przechowywania ksiąg podatkowych

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Według art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W praktyce termin ten może ulec wydłużeniu w związku z zawieszeniem lub przerwaniem biegu terminu zawieszenia (zgodnie z treścią art. 70 § 2-7 Ordynacji podatkowej).

Dodatkowo, za zobowiązanie podatkowe w rozumieniu art. 5 Ordynacji podatkowej uważa się wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Rozliczanie straty podatkowej

Zgodnie natomiast z treścią art. 7 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT), dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w danym roku podatkowym. Jeżeli koszty przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Podatnik może w takiej sytuacji pomniejszyć dochód uzyskany ze źródła przychodów o wysokość poniesionej w roku podatkowym straty z tego źródła w kolejnych 5 latach podatkowych, przy czym wysokość corocznego pomniejszenia nie może nigdy przewyższyć 50% kwoty tej straty albo obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Prawo do zakwestionowania wysokości straty poniesionej przez podatnika przysługuje na mocy art. 24 Ordynacji podatkowej organowi podatkowemu, w drodze decyzji ustalającej, w sytuacji stwierdzenia przez ten organ w drodze postępowania podatkowego, że podatnik nie złożył deklaracji, nie wykazał w deklaracji straty lub wysokość poniesionej straty różni się od wysokości wykazanej w dek...