NSA: Zwrócenie się o pomoc do organu innego państwa nie skutkuje automatycznie zawieszeniem biegu terminu przedawnienia

Teza: Zwrócenie się przez organ podatkowy na podstawie Rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 z 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 268/1 z 07.10.2010 r.) do organów innego państwa z wnioskiem o udzielenie informacji w celu określenia wysokości zobowiązania w podatku od towarów i usług, nie skutkuje zawieszeniem biegu terminu przedawnienia tego zobowiązania na podstawie art. 70a § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.).

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Zbigniew Łoboda, Protokolant Anna Błażejczyk, po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1403/15 w sprawie ze skargi T. z siedzibą w N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 18 marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień i listopad 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz T. z siedzibą w N. kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1.1. Wyrokiem z 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1403/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w sprawie ze skargi T. z siedzibą w N. uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 18 marca 2015 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z 18 grudnia 2014 r. oraz umorzył postępowanie w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień i listopad 2009 r.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd I instancji podał, że Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z 18 marca 2015 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z 18 grudnia 2014 r., którą określono Skarżącej w podatku od towarów i usług nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za wrzesień i listopad 2009 r. Decyzja ta była konsekwencją rozliczenia przez organ podatkowy w sposób prawidłowy - odmiennie od kwot nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia za sierpień i październik 2009 r.

2. Skarga do Sądu pierwszej instancji.

2.1. W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skardze na powyższą decyzję Strona zarzuciła organowi naruszenie:

- art. 70a § 1 i § 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: O.p.), poprzez uznanie, że bieg terminu przedawnienia kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia za wrzesień i listopad 2009 r. uległ zawieszeniu na okres 245 dni na skutek zwrócenia się przez Naczelnika Urzędu Skarbowego na podstawie art. 7 Rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 z 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 268/1 z 07.10.2010 r., dalej: rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010), do władz Republiki Federalnej Niemiec z wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących transakcji T. zarejestrowanej na potrzeby VAT w Polsce oraz w Niemczech, a w konsekwencji uznanie, iż termin przedawnienia nie upłynął 31 grudnia 2014 r.;

- art. 21 § 3a O.p. i art. 99 ust. 12 w związku z art. 87 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: u.p.t.u.), poprzez uwzględnienie kwot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia z poprzednich okresów rozliczeniowych, tj. z sierpnia i października 2009 r. przyjętych za prawidłowe w decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego, które w ocenie Skarżącej są błędne;

- art. 42 ust. 3, ust. 11 i ust. 14 w związku z art. 13 ust. 1 i ust. 3 u.p.t.u., poprzez ich niewłaściwą interpretację, skutkującą przyjęciem, że Spółka nie ma prawa do zastosowania 0 % stawki VAT w stosunku od transakcji wewnątrzwspólnotowych przemieszczeń towarów własnych z Polski do Niemiec oraz do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z Polski do Holandii z uwagi na brak posiadania dokumentów transportowych, pomimo posiadania przez Spółkę innych dokumentów, potwierdzających wywóz i dostarczenie towarów.

Strona wniosła przy tym o uchylenie kwestionowanej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W.

2.2. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

3.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za zasadną. Sąd nie podzielił bowiem stanowiska organu, że w sprawie doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych (kwot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy) za objęte decyzją miesiące na podstawie art. 70a O.p. Wskazano, że warunkiem uznania, iż doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia na ww. podstawie prawnej, jest zaistnienie kumulatywnie dwóch przesłanek, tj.: możliwość określenia wysokości zobowiązania podatkowego musi wynikać z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska oraz określenie przez organ podatkowy wysokości tego zobowiązania uzależnione jest od uzyskania odpowiednich informacji od organów innego państwa. W rozpoznanej sprawie, zdaniem Sądu, można uznać za spełnioną co najwyżej tę ostatnią przesłankę. Z całą pewnością nie została natomiast spełniona pierwsza. Dopuszczalność określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym nie wynika bowiem z żadnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, lecz z przepisu prawa krajowego (ustawy o podatku od towarów i usług). Nie wystarczy - zdaniem Sądu - odwołanie się, jak to uczyniły organy podatkowe, do rozporządzenia Rady. Wprawdzie Sąd podzielił pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 września 2014 r., I FSK 1416/13 (CBOSA), że przywołane rozporządzenie może stanowić podstawę prawną do zawieszenia postępowania w oparciu o art. 201 § 1 pkt 6 O.p., ale zastrzegł, że znajduje on uzasadnienie w treści tego przepisu, dotyczącego zawieszenia postępowania, a nie w treści art. 70a O.p., dotyczącego zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Pogląd wyrażony w tym wyroku nie mógł więc, wbrew temu co przyjął organ odwoławczy, stanowić wsparcia dla jego tezy, że wystąpienie do obcej administracji zawiesza bieg...