NSA: Samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę nie decyduje o związaniu z działalnością

W orzecznictwie przeważa ostatnio pogląd, że w przypadku podatników będących osobami fizycznymi sam fakt posiadania nieruchomości przez osobę będącą przedsiębiorcą nie jest wystarczający do uznania jej za związaną z działalnością gospodarczą. Konieczne jest ustalenie, czy nieruchomość ta wchodzi w skład przedsiębiorstwa prowadzonego przez tę osobę czy też stanowi jej majątek osobisty, odrębny od majątku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (spr.), Sędziowie: NSA Tomasz Kolanowski, WSA del. Agnieszka Krawczyk, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Kr 500/17 w sprawie ze skargi Z. W. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 27 marca 2014 r. nr [...], [...], [...] i [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2009-2012 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 27 marca 2014 r. nr [...], [...], [...] i [...], 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie na rzecz Z. W. kwotę 2.568 (dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 500/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi Z. W. (dalej: "skarżący") na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 27 marca 2014 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2009-2012.

2. Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że w dniu 19 września 2013 r. skarżący zwrócił się do Burmistrza Miasta i Gminy N. z wnioskiem o wznowienie postępowania podatkowego. Podniósł, że w sprawie zachodzi przesłanka z art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, dalej: "O.p,"). Wynikającą z tego przepisu nową okoliczność stanowić miało zakwalifikowanie - w decyzji Burmistrza z dnia 25 lipca 2013 r. ustalającej wysokość podatku od nieruchomości za 2013 r. - nieruchomości będących w posiadaniu podatnika, jako tzw. "gruntów pozostałych". Po rozpoznaniu wniosku o wznowienie postępowania w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2009 r., Burmistrz odmówił wznowienia postępowania podatkowego z uwagi na upływ terminu z art. 68 § 1 i 2 O.p. Natomiast za lata 2010 - 2012 odmówił uchylenia decyzji dotychczasowych w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości, ze względu na niewystąpienie przesłanek przewidzianych w art. 240 § 1 O.p. Stwierdził, że pomimo zapewnionego czynnego udziału w postępowaniu, podatnik nie kwestionował zasadności ani wysokości wymiaru podatku od nieruchomości dokonywanego w latach, których dotyczy wniosek o wznowienie postępowania. Zaznaczył, że działki ewidencyjne strony zabudowane są wyłącznie budynkami innymi niż mieszkalne, tj. budynkami zaliczonymi do kategorii budynków pozostałych. Organ powołał się na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy, zgodnie z którym na wytyczonym terenie ustala się zakaz wprowadzania zabudowy mieszkaniowej oraz przyjął, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budynków na danym obszarze, zgodnie z definicją wynikającą z art. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz.613 z późn. zm., dalej: "u.p.o.l."), skutkuje zakwalifikowaniem ich, jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Na skutek odwołań podatnika decyzjami z dnia 27 marca 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie: odnośnie wymiaru podatku od nieruchomości za 2009 r. uchyliło w całości decyzję Burmistrza o odmowie wznowienia postępowania podatkowego w sprawie ustalenia podatku od nieruchomości za 2009 r. ze względu na upływ terminu zawartego w art. 68 § 1 i 2 O.p. i orzekło w ten sposób, że odmówiło uchylenia decyzji Burmistrza w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2009 r. Odnośnie wymiaru podatku od nieruchomości za lata 2010 - 2012 - utrzymało w mocy decyzje organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy wskazał, że nie jest możliwe, aby obecnie ustalić, czy nieruchomość, do której odnosi się wniosek o wznowienie postępowania w danych latach 2009 - 2012, nie była wykorzystywana przez skarżącego do prowadzenia działalności gospodarczej, więc nie może uznać za nową okoliczność informacji, iż organ podatkowy orzekając w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2013 r. zakwalifikował przedmiotowe grunty, jako "grunty pozostałe". W zakresie decyzji dotyczącej podatku od nieruchomości za 2009 r. stwierdzono, że jej uchylenie było spowodowane tym, że uzasadnienie rozstrzygnięcia pozostawało w sprzeczności z wyrzeczeniem decyzji.

3. W skierowanych do sądu skargach skarżący zarzucił zaskarżonym decyzjom naruszenie art. 122, art. 187 § 1, art. 191, art. 233 § 1 pkt 1, art. 240 § 1 pkt 5 i art. 245 § 1 pkt 2 O.p., a także art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

4.1. Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1129/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi. Sąd przywołał treść art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. i wywiódł, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę gruntu, budynku i budowli skutkuje tym, że są one związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podkreślił, że w niniejszej sprawie organy podatkowe wzięły pod uwagę fakt, że działki skarżącego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są pod zabudowę produkcyjno-techniczną i potencjalnie mogą służyć w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Sąd podał, że z akt sprawy wynika, iż skarżący jest przedsiębiorcą, który zgodnie z wpisem do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej RP prowadzi działalność gospodarczą nie tylko w zakresie doradztwa, ale także zajmuje się sprzedażą hurtową niewyspecjalizowaną oraz wynajmem i dzierżawą maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych. W ocenie Sądu, fakt, że skarżący nie prowadzi działalności na w/w. nieruchomościach nie ma znaczenia dla sprawy.

4.2. Na skutek skargi kasacyjnej skarżącego, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 10 lutego 2017r., sygn. akt II FSK 3989/14, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie. NSA wskazał, że twierdzenie Sądu pierwszej instancji, że jako nową okoliczność faktyczną uzasadniającą wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 O.p. skarżący wskazał fakt wydania przez Burmistrza decyzji z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie ustalenia wysokości podatku od nieruchomości za 2013 r., na mocy której uznano, że budynki, grunty i budowle skarżącego, objęte opodatkowaniem w podatku od nieruchomości za lata 2009-2012 jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą podlegają opodatkowaniu, jako tzw. grunty pozostałe - nie znajduje odzwierciedlenia w treści wniosków skarżącego o wznowienie postępowania. Z wniosków tych jednoznacz...