NSA: Postępowanie egzekucyjne a termin przedawnienia

Zastosowanie środka egzekucyjnego przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r., gdy zawiadomienie podatnika o jego zastosowaniu nastąpi przed upływem terminu przedawnienia - orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Prezes Izby Finansowej Marek Zirk-Sadowski, Sędzia NSA Adam Bącal, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (współsprawozdawca), Sędzia WSA del. Hieronim Sęk, Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Sędzia NSA Roman Wiatrowski (sprawozdawca), Protokolant Krzysztof Osial, z udziałem Prokuratora Prokuratury Generalnej Anny Podsiadło w sprawie ze skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 3235/10 w sprawie ze skargi K. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 7 października 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1999 r. po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2013 r. na posiedzeniu jawnym w Izbie Finansowej zagadnienia prawnego przedstawionego przez skład orzekający Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt I FSK 2011/11, w trybie art. 187 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.):

Czy do przerwania biegu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.) zawiadomienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego musi nastąpić przed upływem terminu przedawnienia?

podjął następującą uchwałę:

Zastosowanie środka egzekucyjnego przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r., gdy zawiadomienie podatnika o jego zastosowaniu nastąpi przed upływem terminu przedawnienia.

Zgłoszono zdanie odrębne.

UZASADNIENIE

1. Postanowienie o przedstawieniu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego.

Postanowieniem z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt I FSK 2011/11, Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów budzące poważne wątpliwości zagadnienie prawne, które wyłoniło się podczas rozpoznawania skargi kasacyjnej K. M. (dalej: "skarżąca" lub "strona") od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 3235/10, którym to Sąd pierwszej instancji uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 7 października 2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1999 r.

2. Postępowanie przed Sądem pierwszej instancji.

2.1. Sąd pierwszej instancji podał, że decyzją z dnia 14 kwietnia 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. określił skarżącej nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za grudzień 1999 r. w wysokości 989.718 zł, w tym: do zwrotu na rachunek bankowy podatnika w wysokości 605.000 zł, do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 384.718 zł oraz umorzył postępowanie jako bezprzedmiotowe w sprawach: określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek skarżącej za styczeń, kwiecień, sierpień, wrzesień, październik i listopad 1999 r., zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące luty i maj 1999 r., nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za czerwiec, lipiec, sierpień i listopad 1999 r.

2.2. Na skutek wniesionego przez skarżącą odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z dnia 7 października 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podkreślił, że w niniejszej sprawie termin przedawnienia rozpoczął swój bieg z końcem 2000 r. Obowiązujący wówczas przepis art. 70 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.zm. - dalej "O.p.") stanowił, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której podatnik został powiadomiony. Z kolei § 4 wskazywał, że po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne. Jeszcze przed upływem terminu przedawnienia nastąpiła nowelizacja powyższych unormowań. Poczynając od dnia 1 stycznia 2003 r. przepis art. 70 § 4 O.p. stanowił, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne.

Organ odwoławczy powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał, że w sprawie nie doszło do przedawnienia zobowiązania, albowiem przed upływem terminu przedawnienia zastosowano środek egzekucyjny. Doszło zatem do przerwania biegu terminu przedawnienia. Jednocześnie wskazał, że istota niniejszej sprawy sprowadza się do ustalenia, czy w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w miesiącu grudniu 1999 r. skarżącej przysługiwało prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego z faktur VAT: nr 06/12/99 z dnia 17 grudnia 1999 r., nr 07/12/99 z dnia 17 grudnia 1999 r. i nr 08/12/99 z dnia 27 grudnia 1999 r., wystawionych przez Z. P. Podkreślił, że fakt posiadania faktury VAT nie uprawnia podatnika do dokonania odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tej faktury. W sytuacji, gdy to nie Z. P. był dostawcą towaru wystarczającym jest zatem - zdaniem organu II instancji - ustalenie, że faktury te nie potwierdzają sprzedaży towaru przez ich wystawcę, natomiast nie jest wymagane ustalenie osoby, od której w rzeczywistości towar ten pochodzi.

2.3. Skargę na powyższą decyzję złożyła strona, która wniosła o jej uchylenie oraz o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych zarzucając organowi podatkowemu naruszenie: art. 70 § 1 i § 3 w związku z art. 208 § 1 i art. 145 § 2, art. 70 § 4, art. 120, art. 121, art. 122, art. 123 § 1, art. 139 § 1, art. 172 § 1, art.173 § 1 i 2, art. 177, art. 178, art. 180, art. 187 § 1, art. 188 O.p., art. 10 ust. 2, art. 6, art. 13, art. 15 ust.1, 18 ust. 1- 3, art.19 w związku z art. 33, art. 27 ust. 4 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U., Nr 54 poz. 535 z późn.zm. - dalej: "u.p.t.u."), § 54 ust. 4 oraz § 50 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 109, poz.1245, ze zm. - dalej: "rozporządzenie Ministra Finansów z 1999 r.").

2.4. Rozpoznając skargę Sąd pierwszej instancji stwierdził, że jest ona zasadna. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie uznał, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 70 § 4 O.p., co implikowało konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z przepisem art. 70 § 1 O.p. zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W rozpoznawanej sprawie termin przedawnienia należności publicznoprawnej za miesiąc grudzień 1999 r. rozpoczął swój bieg z dniem 31 grudnia 2000 r. Obowiązujący wówczas art. 70 § 3 O.p. stanowił, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której podatnik został powiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne (art. 70 § 4 O.p.). Jak natomiast wynikało z treści § 5 przerwanie biegu terminu przedawnienia wskutek wszczęcia postępowania egzekucyjnego mogło nastąpić tylko jeden raz. Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 169, poz. 1387) poddała art. 70 § 4 korekcie, w wyniku której przepis ten uzyskał następujące brzmienie: "Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne." Ustawodawca zachował rozwiązanie, które eliminowało możliwość przerwania biegu terminu przedawnienia kolejnym wszczęciem postępowania egzekucyjnego. W art. 20 ustawy zmieniającej wskazano, że do przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem jej wejścia w życie stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, chyba że dotychczasowe przepisy określały korzystniejsze zasady i terminy przedawnienia zobowiązań podatkowych, wówczas należy stosować przepisy obowiązujące przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej. Ostatnia nowelizacja art. 70 O.p. nastąpiła ustawą z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 143, poz. 1199-dalej "ustawa nowelizująca z 2005 r."), która weszła w życie z dniem 1 września 2005 r. Zmianie uległa między innymi treść § 4, który stanowi obecnie, iż bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny. Art. 21 tej ustawy stanowi z kolei, że do przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem wejścia jej w życie stosuje się przepis art. 70 § 4 O.p. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą. Powyższe oznacza, że do oceny zdarzeń prawnych, jakie wystąpiły w przedmiotowej sprawie (zajęcie wierzytelności u dłużnika zajętej wierzytelności innej niż pracodawca), dokonywanej przez pryzmat zarzutu przedawnienia, zastosowanie będzie miał art. 70 § 4 O.p. według stanu prawnego obowiązującego na dzień 29 grudnia 2005 r. Tym samym zarzut skarżącej, iż w niniejszej sprawie będzie miał zastosowanie art. 70 § 4 O.p. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 września 2005 r. jest - zdaniem Sądu - niezasadny.

Sąd pierwszej instancji uznał, że istota niniejszej sprawy koncentrowała się na interpretacji art. 70 § 4 O.p., w brzmieniu nadanym przez ostatnią z nowelizacji. Wskazał też, że aktualnie, analizowany przepis przewiduje dwie przesłanki przerwania biegu terminu przedawnienia tj. zastosowanie środka egzekucyjnego i zawiadomienie o tym podatnika. Odnoście pierwszej przesłanki Sąd podał, że katalog środków egzekucyjnych określa ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z poźn. zm. - dalej: "u.p.e.a."), która w art. 1a pkt 12 wymienia m. in. egzekucję należności z innych wierzytelności pieniężnych. Sąd za bezsporne uznał, iż pierwszy z podanych warunków został spełniony przez Naczelnika Urzędu Skarbowego poprzez zastosowanie wobec skarżącej środka egzekucyjnego w postaci zajęcia innej wierzytelności pieniężnej, o którym to Urząd Skarbowy został zawiadomiony w dniu 29 grudnia 2005 r. W tej też dacie, zgodnie z art. 26 § 5 pkt 2 u.p.e.a., nastąpiło wszczęcie egzekucji. Jak wynika z powołanych przepisów, dla skuteczności zastosowania tego środka egzekucyjnego, nie ma znaczenia to, czy fakt dokonania zajęcia wierzytelności pieniężnej był notyfikowany dłużnikowi. Okoliczność ta, zdaniem Sądu pierwszej instancji miała jednak znaczenie dla oceny, czy doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W rozpoznawanej sprawie kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia było określenie momentu, w którym dochodzi do przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a zatem czy zaistniała druga z przesłanek przerwania biegu terminu przedawnienia.

Dokonując w pierwszej kolejności wykładni gramatycznej Sąd pierwszej instancji uznał, że art. 70 § 4 O.p. wskazuje wprost, jakie warunki muszą zostać spełnione, by doszło do przerwy w biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że wątpliwości mogły pojawić się na gruncie ustalenia, czy zawiadomienie dłużnika o zastosowaniu środka egzekucyjnego powinno nastąpić przed upływem terminu przedawnienia, czy też może ono mieć miejsce także po upływie okresu wskazanego w art. 70 § 1 O.p. Sąd pierwszej ten nie zaakceptował stanowiska zajętego w orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego (w wyroku z dnia 20 grudnia 2001 r., sygn. akt: III SA 1719/00 i wyroku z dnia 20 października 2006 r., sygn. akt II FSK 952/06), w których przyjęto, że do przerwania biegu terminu przedawnienia niezbędne jest wystąpienie obu przesłanek podanych w art. 70 § 4 O.p. z tym, że przedawnienie następuje z chwilą zastosowania środka egzekucyjnego, niezależnie od daty zawiadomienia o tym fakcie podatnika. W ocenie Sądu pierwszej instancji przerwanie biegu terminu przedawnienia następuje w dniu, w którym spełnione zostaną oba warunki wymienione w art. 70 § 4 O.p. Jeżeli daty zastosowania środka egzekucyjnego i zawiadomienia o nim podatnika są różne, przerwanie biegu przedawnienia następuje w tej drugiej dacie. Jak podkreślił Sąd pierwszej instancji biorąc pod uwagę art. 67§ 1 u.p.e.a. oraz art. 1a pkt 12 lit. a u.p.e.a., okolicznością niesporną był fakt, że zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej organ doręczył stronie dopiero w dniu 5 stycznia 2006 r. Termin przedawnienia zobowiązania skarżącej upływał natomiast w dniu 31 grudnia 2005 r. Wobec powyższego, w dacie zawiadomienia, zobowiązanie podatkowe będące przedmiotem postępowania egzekucyjnego uległo już przedawnieniu, co w konsekwencji oznaczało - zdaniem Sądu - że wynikający z niego dług nie mógł być dalej egzekwowany.

W tym stanie rzeczy przyjęcie przez organ odwoławczy, że zobowiązanie podatkowe skarżącej nie uległo przedawnieniu stanowiło - zdaniem Sądu - naruszenie przepisów postępowania - art. 33 pkt 1 u.p.e.a. oraz przepisów prawa materialnego - art. 70 § 4 O.p., które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że przedawnienie czyni bezprzedmiotowym ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów podnoszonych w skardze.

3. Skarga kasacyjna.

3.1. Dyrektor Izby Skarbowej zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, przez błędną wykładnię art. 70 § 4 O.p., poprzez przyjęcie, że zastosowanie środka egzekucyjnego oraz zawiadomienie o tym podatnika muszą zostać spełnione przed upływem okresu przedawnienia, a brak jednoczesnego spełnienia obu tych warunków przed upływem okresu przedawnienia skutkuje przedawnieniem zobowiązania podatkowego

2) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1lit.c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 - dalej: "P.p.s.a.") w związku z art. 33 pkt 1 u.p.e.a. przez przyjęcie, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za grudzień 1999 r. uległo przedawnieniu co stanowi podstawę do zarzutu egzekucyjnego.

Mając na uwadze powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie lub też o rozpoznanie sprawy na podstawie art. 188 P.p.s.a. oraz zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

4. Postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym rozpoznającym skargę kasacyjną.

4.1. Naczelny Sąd Administracyjny, rozpatrując skargę kasacyjną uznał, że na jej tle wyłoniły się poważne wątpliwości interpretacyjne, dotyczące wykładni art. 70 § 4 O.p. W związku z tym postanowieniem z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt: I FSK 2011/11, skierował zagadnienia prawne budzące poważne wątpliwości do rozstrzygnięcia w uchwale składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

4.2. NSA wskazał, że do stanu faktycznego, przyjętego przez Sąd pierwszej instancji i niekwestionowanego przez organ odwoławczy, zastosowanie ma art. 70 § 4 O.p. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą z 2005 r. W świetle tego przepisu bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po, dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny. Zatem powstają pytania czy ma rację skarżący i Sąd pierwszej instancji, że z brzmienia tego przepisu wynikają dwa warunki, których spełnienie przed upływem okresu przedawnienia jest konieczne dla zaistnienia przedawnienia, czy też rację mają organy podatkowe, że zgodnie z art. 70 § 4 O.p., przerwanie biegu przedawnienia następuje z chwilą zastosowania środka egzekucyjnego, a późniejsze zawiadomienie o tym podatnika, mimo iż niezbędne, nie musi być dokonane przed upływem terminu przedawnienia.

4.3. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że kwestia wyartykułowana w treści przedstawionego w sentencji postanowienia zagadnienia prawnego była już przedmiotem rozstrzygnięć w sądownictwie administracyjnym, jednakże rozstrzygnięcia te nie stanowią jednej spójnej linii orzeczniczej. Rozbieżności, które zarysowały się w przedmiotowej kwestii w orzecznictwie sądowoadministracyjnym doprowadziły do powstania dwóch odrębnych poglądów, na co słusznie zwrócił już uwagę Sąd pierwszej instancji. Także podatkowy organ odwoławczy w skardze kasacyjnej zauważył, że istnieją dwie linie orzecznicze.

4.4. Zgodnie z pierwszym z reprezentowanych w orzecznictwie stanowisk, wyrażonym przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 985/08, wyniki wykładni językowej przepisu art. 70 § 4 O.p. świadczą, że ta norma prawna w sposób wyraźny stanowi, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego. Natomiast z literalnego brzmienia nie wynika, że ustawodawca powiązał przerwanie biegu przedawnienia z momentem zawiadomienia podatnika o zastosowanym środku egzekucyjnym. Wykładnia przeciwna byłaby prawidłowa, gdyby analizowany przepis stanowił, że przerwanie biegu terminu następuje wskutek zastosowania środka egzekucyjnego oraz zawiadomienia podatnika o tym fakcie. Ustawodawca jednak użył innego sformułowania w sposób wyraźny odnosząc słowa "o którym podatnik został zawiadomiony" do zastosowanego środka egzekucyjnego. Zatem czynnością powodującą przerwanie biegu terminu przedawnienia jest zastosowanie środka egzekucyjnego. Z kolei spoczywający na organie egzekucyjnym obowiązek powiadomienia podatnika o tym fakcie jest niezbędny z dwóch powodów. Po pierwsze, warunkiem prawidłowości zastosowania środka egzekucyjnego jest zawiadomienie zobowiązanego. Po drugie, zawiadomienie podatnika, o którym mowa w art. 70 § 4 O.p., stanowi dla tego podmiotu informację w zakresie biegu terminu przedawnienia.

Ponadto Sąd ten zwrócił uwagę na treść art. 79 § 2 u.p.e.a., który stanowi, że zajęcie świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego oraz z ubezpieczenia społecznego zobowiązanego dokonane jest z chwilą doręczenia organowi rentowemu zawiadomienia o zajęciu. Stosownie do treści art. 79 § 4 pkt 1 u.p.e.a. jednocześnie z przesłaniem zawiadomienia organ egzekucyjny zawiadamia zobowiązanego o zajęciu przysługujących mu świadczeń, doręczając mu odpis tytułu wykonawczego, o ile nie został wcześniej doręczony, i odpis zawiadomienia przesłanego do organu rentowego, pouczając ponadto zobowiązanego, że nie może odbierać świadczeń poza częścią wolną od zajęcia, ani rozporządzać nim w żaden inny sposób. Stąd też owe zawiadomienie, które nie wyznacza momentu zastosowania środka egzekucyjnego, nie może być traktowane jako czynność powodująca przerwanie biegu terminu przedawnienia.

Odnosząc się do normy prawnej zawartej w zdaniu 2 art. 70 § 4 O.p., która stanowi, że "po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny", Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, iż ustawodawca ponownie nawiązał do momentu zastosowania środka egzekucyjnego jako chwili przerwania biegu terminu przedawnienia. Od dnia następującego po zastosowaniu środka egzekucyjnego ponownie będzie biegł termin przedawnienia na nowo. Przyjmując stanowisko zaprezentowane w skardze kasacyjnej, że do przerwania biegu terminu niezbędne jest zarówno zastosowanie środka egzekucyjnego jak i zawiadomienie podatnika o tym zastosowaniu, przed upływem terminu przedawnienia, mogłoby dojść do sytuacji, że nowy termin przedawnienia rozpocząłby swój bieg od momentu wcześniejszego niż przerwanie biegu terminu przedawnienia. W sytuacji bowiem, ...