NSA. Co dla celów podatku od nieruchomości może być budowlą?

O zaliczeniu danego obiektu budowlanego do kategorii budowli, mieszczących się w katalogu wprost wymienionym w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, a co za tym idzie stanowiących budowlę w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, decydują (poza cechami określonymi w tych przepisach) również funkcje użytkowe (gospodarcze) tego obiektu dla podatnika - orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 maja 2014 r. sygn. akt III SA/Po 1851/13 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia 22 października 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 maja 2016r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A. Spółki Akcyjnej w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia 22 października 2013r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 r.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

Prezydent Miasta P. decyzją z dnia 30 kwietnia 2012 r. określił Spółce wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 rok na kwotę 290.316,00 zł. W uzasadnieniu wskazano, że przedmiotem sporu jest kwestia istnienia podstaw faktycznych i prawnych do opodatkowania podatkiem od nieruchomości za rok 2008 posiadanych przez skarżącą spółkę wiat przystankowych z kasetonami reklamowymi i nośników reklamowych.

Zdaniem podatnika nie ma podstaw do nałożenia na niego podatku od nieruchomości, albowiem:

  • sporne nośniki reklamowe nie mają trwałego związku z gruntem, wobec czego spółka nie podlega w ogóle opodatkowaniu od nieruchomości z tytułu ich użytkowania, gdyż są to jedynie tymczasowe obiekty budowlane w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (umowy na użytkowanie danego nośnika w konkretnym miejscu mają charakter jedynie tymczasowy, po wygaśnięciu umowy strona jest zobowiązana do jej usunięcia, urządzenia są przenoszone w inne miejsce – mają one uproszczony system montażu i demontażu);
  • wiaty przystankowe nie mogą być uznane za budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (na mocy § 119 ust. 11 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie stanowić mają one "urządzenia dla ochrony pieszych przed warunkami atmosferycznymi" czyli "obiekty i urządzenia obsługi uczestników ruchu", a poza tym wiaty przystankowe nie stanowią budowli w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane) – wobec tego spółka korzysta ze zwolnienia podatkowego w podatku od nieruchomości wskazanego w art. 2 ust. 3 pkt. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle – z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż eksploatacja autostrad płatnych;
  • spółka ma status zakładu pracy chronionej (uzyskany na podstawie decyzji obowiązującej na czas nieokreślony) wobec czego korzysta również z tego tytułu ze zwolnienia podatkowego w podatku od nieruchomości wskazanego w art. 7 ust. 2 pkt. 4 u.p.o.l.

W ocenie organu pierwszej instancji powyższe stanowisko jest niezasadne. Prezydent Miasta P. wskazał, przede wszystkim, że spółka nie korzysta ze zwolnienia podatkowego w podatku od nieruchomości wskazanego w art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm., dalej u.p.o.l.). Zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu nie podlegają grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle. Zwolnienie to nie obejmuje jednak gruntów i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż eksploatacja autostrad płatnych. Zdaniem organu pierwszej instancji sporne urządzenia reklamowe należy uznać za budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, co wynika zarówno z ich charakteru jak i statusu skarżącej spółki (przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej). Przedmiotem działalności spółki – zgodnie z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego – jest m. in. prowadzenie działalności gospodarczej w postaci agencji reklamowych. Według organu podatkowego urządzenia wyposażone w kasetony i inne urządzenia reklamowe (nośniki reklamowe) służą bezpośrednio powyższej działalności gospodarczej spółki, polegającej na eksponowaniu reklam komercyjnych w miejscach publicznych. Ponadto związek tych urządzeń z prowadzeniem działalności gospodarczej wynika wprost z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., ponieważ znajdują się one bezsprzecznie w posiadaniu przedsiębiorcy.

Organ pierwszej instancji stwierdził ponadto, że sporne obiekty są budowlami, a nie tymczasowymi obiektami budowlanymi i mają trwały związek z gruntem. Skontrolowane w toku prowadzonego postępowania podatkowego wolnostojące nośniki reklamowe są zamontowane na metalowych nogach (słupach czy też rurach) zamocowanych w podłożu poprzez wkopanie w ziemię lub śruby mocujące rurę do elementów zagłębionych w ziemi (lub do betonowej konstrukcji), czy też słupy wmurowane w betonowe bryły. Same tablice reklamowe są wykonane z blachy, mają konstrukcję kasetonową, w bilboardach typu CS9 zamontowana jest reklama ruchoma.

W odniesieniu do argumentacji strony dotyczącej zwolnienia podatkowego mającego wynikać z jej statusu jako zakładu pracy chronionej wskazano, że należało zastosować nowe regulacje prawne, obowiązujące od daty 1 stycznia 2003 r. Spółka uzyskała status zakładu pracy chronionej na czas nieokreślony, wobec czego zastosowanie do niej znajdowały nowe przepisy dotyczące zwolnienia podatkowego – wskazane w art. 7 ust. 2 pkt 4 u.p.o.l. Prezydent Miasta wskazał również, że sporne obiekty nie zostały wymienione w decyzji o nadaniu stronie statusu zakładu pracy chronionej. Ponadto nie można bowiem wskazać na to, że sporne wiaty przystankowe i nośniki reklamowe są zajęte bezpośrednio na prowadzenie zakładu pracy chronionej.

Po rozpoznaniu odwołania Spółki Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu decyzją z dnia 22 października 2013 r. utrzymało w mocy powyższe rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu wskazano, że obiekty służą, przede wszystkim, do eksponowania reklam, oraz że znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy. SKO uznając brak podstaw do przyjęcia zwolnienia podatkowego w oparciu o status zakładu pracy chronionej powtórzyło argumentację przedstawioną w uzasadnieniu organu pierwszej instancji stwierdzając, że z zaświadczenia z dnia 28 marca 2006 r., dołączonego do odwołania nie wynika, iż zostało ono wydane w celu potwierdzenia, że wiaty i nośniki reklamowe zostały zgłoszone Wojewodzie W. jako przedmioty zajęte na prowadzenie zakładu pracy chronionej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Spółka zarzuciła naruszenie:

  • art. 7 ust. 2 pkt 4 u.p.o.l. poprzez niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania zwolnienie podatkowe wskazane w tym przepisie;
  • art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 u.p.o.l. poprzez uznanie, że tablice reklamowe spółki stanowią budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości;
  • art. 120 Ordynacji podatkowej poprzez dokonanie błędnej wykładni pojęcia "trwałego związania z gruntem" i bezzasadne przyjęcie, że tablice reklamowe stanowią budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości;
  • art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych działań celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a w szczególności brak analizy projektów technicznych tablic reklamowych;
  • art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. w zw. z § 119 ust. 10 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie braku zwolnienia podatkowego wskazanego w tym przepisie.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę wskazał, że nośniki reklamowe typu CS9 są budowlami – obiektami trwale związanymi z gruntem i stanowiącymi przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Urządzenia reklamowe uznano za budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, polegającej na eksponowaniu reklam komercyjnych w miejscach publicznych.

Sąd pierwszej instancji wskazał także, że nie sposób wywieść uprawnienia do dalszego korzystania ze zwolnienia podatkowego na dotychczasowych zasadach w stosunku do zakładów pracy chronionej o statusie bezterminowym wyłącznie z konstytucyjnej zasady równości wobec prawa. W ocenie WSA ustawodawca nie zamierzał utrzymać dotychczasowego zwolnienia podatkowego w odniesieniu do wszystkich zakładów pracy chronionej, istniejących w chwili wejścia w życie nowego uregulowania prawnego, tj. w dniu 1 stycznia 2003 r.

Ponadto w opinii Sądu pierwszej instancji organy podatkowe nie wszystkie nieruchomości pozostające w posiadaniu przedsiębiorcy mającego status zakładu pracy chronionej automatycznie korzystają ze zwolnienia z podatku od nieruchomości. Sporne obiekty nie zostały wymienione w decyzji o nadaniu stronie statusu zakładu pracy chronionej, ani w decyzji Wojewody W. z dnia 12 grudnia 2005 r. Ponadto nie można uznać, że wiaty przystankowe i nośniki reklamowe są zajęte bezpośrednio na prowadzenie zakładu pracy chronionej.

WSA w Poznaniu uznał także, że organy podatkowe nie uchybiły w szczególności wskazanym w skardze przepisom art. 120 i 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Działały na podstawie przepisów prawa i w zgodzie z zasadą ogólną prawdy obiektywnej.

Od powyższego wyroku pełnomocnik strony skarżacej wniósł skargę kasacyjną, w której na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postęp...

DOSTĘP DO PEŁNEJ TREŚCI SERWISU WWW.PODATKI.BIZ JEST BEZPŁATNY
WYMAGANE JEST JEDNAK ZALOGOWANIE DO SERWISU.
UŻYTKOWNICY ZALOGOWANI MOGĄ RÓWNIEŻ DODAWAĆ KOMENTARZE.

Jeżeli jeszcze nie jesteś zarejestrowany, zapraszamy do wypełnienia krótkiego formularza rejestracyjnego.

REJESTRACJA

dla nowych użytkowników

LOGOWANIE

dla użytkowników podatki.biz

Zapomniałem hasła | Problemy z logowaniem

DLACZEGO WARTO SIĘ ZAREJESTROWAĆ DO SERWISU PODATKI.BIZ?

Otrzymujesz całkowicie bezpłatny stały dostęp do wielu informacji, między innymi do:

  • ujednolicanych na bieżąco aktów prawnych (podatki, ubezpieczenia społeczne i działalność gospodarcza)
  • narzędzi: powiadamiania o nowych przepisach, zmianach w przepisach i terminach
  • kalkulatorów i baz danych
  • działów tematycznych zawierających pogłębione informacje na interesujące Cię tematy; omówienia, odpowiedzi na najczęściej pojawiające się pytania
  • strony osobistej, na której znajdziesz aktualne informacje przeznaczone dla osoby o Twoim profilu zawodowym. Dodatkowo będziesz mógł edytować własną listę zakładek w celu szybszego docierania do szczegółowej informacji
  • newslettera informującego regularnie o wydarzeniach związanych z podatkami i działalnością gospodarczą

Czas rejestracji - ok. 1 min

Uwaga

Podczas rejestracji nie zbieramy żadnych szczegółowych danych personalnych i teleadresowych. W każdej chwili możecie usunąć trwale i bezpowrotnie dane dotyczące Waszego konta. Przed rejestracją prosimy o zapoznanie się z regulaminem »