Indywidualna stawka amortyzacyjna dla budynku

W odniesieniu do budynków i budowli po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Zobaczmy, jakie to warunki.

Wyjaśnia to interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 grudnia 2015 r., nr IBPB-1-2/4510-701/15/AnK.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o jej wydanie wynikało, że pewna spółka kupiła kilkudziesięcioletnie budynki mieszkalne w miejscowościach turystycznych z przeznaczeniem na krótkotrwały najem dla turystów. Po zakupie spółka dokonała modernizacji budynków w celu lepszego dostosowania do turystów. Nakłady inwestycyjne przekraczały 30% wartości początkowej zakupionych budynków. Wolno stojące budynki mieszkalne zaadaptowane na cele noclegowe turystycznego, krótkoterminowego zakwaterowania mieszczą się w grupowaniu KŚT, grupa 1, rodzaj 109 Pozostałe budynki niemieszkalne.

Amortyzacja jest kosztem uzyskania przychodu

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: ustawa o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Artykuł 16a ust. 1 ustawy o CIT wskazuje natomiast, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT).

Jak wskazał organ podatkowy, stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT składniki majątku, które są środkami trwałymi, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w myśl art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i–16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Amortyzacja budynków

Dyrektor Izby Skarbowej zwrócił uwagę, że w odniesieniu do budynków i budowli po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 ustawy o CIT.

Stawki indywidualne możliwe do zastosowania

Organ podatkowy przypomniał, że artykuł 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT stanowi, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 wynosi 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT trwale związanych z gruntem, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Dodał, że zgodnie z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT środki trwałe uznaje się za:

• używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
• ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Do takich właśnie środków można zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne.

Budynek niemieszkalny można amortyzować tylko 3 lata?

Odnosząc się do stanu faktycznego, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że nabyte budynki zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji spółki zgodnie z art. 16j ust. 1 ustawy o CIT oraz mieszczą się w grupie 1 rodzaju 109 Pozostałe budynki niemieszkalne KŚT – stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Budynki te można uznać za używane, ponieważ spełniają zasadę wskazaną w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, a mianowicie przed ich nabyciem przez spółkę były wykorzystywane (zamieszkiwane) co najmniej przez okres 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela, który także wynajmował je turystom. Budynki można także uznać za ulepszone, ponieważ spełniają zasadę wskazaną w art. 16j ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, a mianowicie nakłady inwestycyjne przed wprowadzeniem budynków do ewidencji przekroczyły 30% wartości początkowej zakupionych budynków.

Krzysztof Koślicki