Fryzjer i zabiegi kosmetyczne w kosztach, ale buty i kosmetyki już nie

W związku z popularyzacją i wszechobecnością kanałów tv, również społecznościowych, coraz częściej podatnicy uzyskują przychody, będące efektem tworzenia i udostępniania wyprodukowanych przez siebie programów, filmów, video-blogów, podcastów itp. Ilość tego typu produkcji gwałtownie rośnie, rosną też gwałtownie przychody, związane z udostępnianiem utworów. Niestety – w dalszym ciągu fiskus zdaje się nie rozumieć, że aby odnieść sukces, a co ważniejsze - utrzymać na tym bardzo wymajającym rynku swoją pozycję przychodową, konieczne są wydatki – nie tylko na sprzęt, ale również na autoprezentację.

Dzisiaj odpowiedź fiskusa na wątpliwości dogtyczące możliwości zaliczenia do KUP wydatków, ponoszonych przez dzienikarkę, która w opisywanej sytuacji się znalazła. Dziennikarka ta, prowadząca działalność gospodarczą w zakresie produkcji programów telewizyjnych i usług dziennikarskich, w tym świadczonych na wizji - jako prezenterka telewizyjna, zobowiązała się wykonywać dzieło w postaci realizacji dziennikarskiej, relacji reporterskiej, prowadzenia audycji, wydania audycji lektora, dokumentacji audycji, informacji dziennikarskiej, peletonu, współpracy redakcyjnej, współpracy autorskiej do audycji produkowanych przez zamawiającego. Z tego tytułu osiąga przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zamawiający nie zapewnia garderoby, w której prowadząca występuję w trakcie audycji i która musi być zgodna z obowiązującymi trendami i dostosowana do tematyki programu. Charakter programu wymaga od prowadzącej nienagannego wizerunku. Dokonuje ona więc zakupów ubioru i kosmetyków, w których występuje i używa do wykonania makijażu do programu. Dbając o swój wygląd korzysta z usług kosmetyczki i fryzjera, a efekty tych zabiegów omawia podczas programów. Wnioskująca o wydanie interpretacji wskazała, że ww. odzież i kosmetyki, w których później występuje lub używa do wykonania makijażu do programu, kupuje z własnych środków. Prezentacja zabiegów wymaga, by Wnioskodawczyni poddała się im sama, płacąc z własnych środków. Efekty zabiegów są później prezentowane i omawiane w programie. Koszty poniesione na przygotowanie stylizacji i przeprowadzenie zabiegów są niezbędne do realizacji programu.

Wnioskodawczyni uznała, iż skoro, zgodnie z ustawą, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PIT, zakup kosmetyków, ubrań, obuwia, usług fryzjerskich i kosmetycznych, będących niezbędnym elementem wykonania usługi można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – bowiem jako niezbędne dla uzyskiwania przychodów nie stanowią wydatków na reprezentację (wskazanych w art. 23).

Jakie było stanowisko fiskusa?

Uznał on, iż nie ma możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem odzieży, obuwia i kosmetyków, natomiast istnieje taka możliwość w odniesieniu do wydatków związanych z zakupem usług fryzjerskich i kosmetycznych.

W uzasadnieniu stwierdzono między innymi, iż zakupy ubrań, butów i kosmetyków dla potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie – co należy podkreślić – zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowane do własnych wymagań odzież, obuwie i kosmetyki. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia a rzeczy te utraciły charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów czy np. poprzez trwałe opatrzenie zakupionych ubiorów i obuwia cechami charakterystycznymi np. logo reprezentowanej przez Wnioskodawczynię firmy).

Autor interpreacji podkreślił, iż schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Odzież, obuwie oraz kosmetyki, o których mowa we wniosku, potrzebne do nagrania poszczególnych odcinków programu nie są elementem kostiumu scenicznego, ani stroju artystycznego, a po nagraniu mogą służyć Wnioskodawczyni, co do zasady, do celów (potrzeb) osobistych. Także obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp. Niewątpliwie w wykonywanym przez Wnioskodawczynię zawodzie dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Poprawa wizerunku dzięki używanym kosmetykom do makijażu, odpowiedniej odzieży oraz obuwiu nie może stanowić przesłanki pozwalającej uznać przedmiotowe wydatki za koszty uzyskania przychodu.

A może strój służbowy?

Organ wydający interpretację analizował również, czy poniesione na odzież i obuwie wydatki stanowiły zakupy odzieży służbowej. Stwierdził, iż przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego, ani też pojęcia umundurowania. Rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy, czy wykonywaniu określonej działalności jest obowiązkiem osoby ten strój noszącej. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe, czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne, a to oznacza, że winien być, czy też mógł być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem określonych obowiązków.

A zatem wydatki związane z zakupem odpowiedniego ubioru i obuwia oraz kosmetyków mają charakter wydatków osobistych i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą i nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Analizując możliwość zakwalifikowania wydatków do kategorii wydatków reprezentacyjnych autor przypomniał, iż ustawa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności).

Gdyby zatem nawet przyjąć, że ww. wydatki spełniałyby przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zważywszy, że poniesienie wskazanych we wniosku wydatków w głównej mierze ma na celu budowanie odpowiedniego, w pewien sposób niepowtarzalnego wizerunku i prezencji Wnioskodawczyni, zasadne jest wskazanie na ich reprezentacyjny charakter, który tym samym przesądza, że nie mogą one stanowić kosztów podatkowych.

Fryzjerzy górą

Odnosząc się do wydatków związanych z zabiegami fryzjerskimi oraz kosmetycznymi stwierdzono w interpretacji, że skoro – jak wskazano wprost w treści wniosku – ich efekty są prezentowane i omawiane w przedmiotowym programie telewizyjnym o modzie i urodzie, prezentacja wymaga, by Wnioskodawczyni poddała im się sama, płacąc z własnych środków, a przeprowadzenie zabiegów jest niezbędne do realizacji programu, to wykazują one związek przyczynowy z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej działalności. Jednocześnie, wydatki powyższe, jako niewskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo stwierdzono, iż wydatki związane z przeprowadzeniem zabiegów fryzjerskich i kosmetycznych nie stanowią kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy. Jeżeli zatem bezpośrednim celem poniesienia ww. wydatków jest możliwość właściwego przygotowania do prawidłowego przeprowadzenia przedmiotowego programu, zgodnie z jego charakterem (polegającym na omawianiu ww. zabiegów kosmetycznych i fryzjerskich w czasie programu), a ich poniesienie jest niezbędne do prowadzenia działalności, to wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ale uwaga! Wydatki poniesione na przeprowadzenie zabiegów fryzjerskich i kosmetycznych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie, w jakim racjonalnie jest to uzasadnione rozmiarem tej działalności (ilością, czy też częstotliwością świadczonych usług tj. realizacji przedmiotowego programu telewizyjnego) i wyłącznie pod warunkiem ich należytego udokumentowania. Bowiem to na podatniku ciąży obowiązek należytego udokumentowania ww. wydatków. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz powinny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzającymi racjonalność poniesionych wydatków.

Wydatki (na fryzjera i zabiegi kosmetyczne) będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów wyłącznie w przypadku, w którym nie będą miały charakteru osobistego (tj. wydatki poniesione na zabiegi fryzjerskie i kosmetyczne będą związane jedynie z prowadzoną działalnością gospodarczą, tzn. konieczność ich przeprowadzenia będzie wynikała wprost z potrzeb związanych z realizacją programu), bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem, o ile spełnione zostaną powyższe warunki, to wyłącznie wydatki poniesione w związku z usługami fryzjerskimi i kosmetycznymi mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Interpretacja Indywidualna z 07.08.2019 r. sygn. 0115-KDIT3.4011.214.2019.2.DR

 

Wszystkie artykuły z tego działu »

WASZE KOMENTARZE (0)

Dodaj nowy komentarz

komentarz:
podpis:
 

Drodzy Użytkownicy podatki.biz. Choć czytamy uważnie Wasze komentarze, nie odpowiadamy na pytania w kwestiach szczegółowych. Zadając je, kierujecie je nie do nas, a do innych Użytkowników podatki.biz. Jeżeli chcecie wyjaśnić lub rozwiązać jakiś problem, zachęcamy do skorzystania z naszego forum dyskusyjnego - www.podatki.biz/forum

Zespół podatki.biz

Napisz komentarz...