Europejski nakaz zapłaty. Zasady postępowania

Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty ma zastosowanie do spraw cywilnych i handlowych, których przedmiotem jest bezsporne roszczenie pieniężne, wymagalne w chwili wniesienia pozwu. Celem, który ma realizować procedura, jest uproszczenie, przyspieszenie i ograniczenie kosztów postępowania sądowego w sprawach transgranicznych.

Przepisy unijne i przepisy krajowe

Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. określa ramy formalne postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty. Było też pierwszym aktem prawa europejskiego odnoszącym się do merytorycznego rozstrzygania spraw transgranicznych.

Na podstawie przepisów unijnych rozporządzenie wiąże państwo członkowskie w całości i jest stosowane bezpośrednio, jego przepisy stanowią dla sądu polskiego podstawę prawną podejmowania czynności procesowych w postępowaniu w sprawie wydania europejskiego nakazu zapłaty, a także czynności po wydaniu tego orzeczenia. Kwestie proceduralne w ramach polskiego porządku prawnego określa art. 505 ze zn. 15–20 k.p.c., jako regulacje uzupełniające do rozporządzenia.

Postępowanie pozwala na swobodny przepływ europejskich nakazów zapłaty w państwach członkowskich Unii Europejskiej (z wyjątkiem Danii). Nakaz może być wykonywany w innym państwie niż to, w którym został wydany, bez konieczności wszczynania żadnego dodatkowego postępowania pośredniego poprzedzającego uznanie i wykonanie nakazu.

Postępowanie ma charakter fakultatywny. Do powoda należy decyzja, czy chce wnieść pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty, czy zamierza skorzystać z innego rodzaju postępowania, przewidzianego przepisami prawa.

Zakres przedmiotowy

Europejski nakaz zapłaty może być wydany w sprawach cywilnych lub handlowych, które mają charakter transgraniczny, a ich przedmiotem jest bezsporne roszczenie pieniężne, wymagalne w chwili wniesienia pozwu.

Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 nie definiuje pojęcia sprawy...