Amortyzacja sezonowo używanych środków trwałych

Od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w okresie ich wykorzystywania. W tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku. Tę zasadę stosuje się tak samo zarówno na gruncie ustawy o PIT jak i CIT.

Co to oznacza w praktyce?

Po pierwsze, odpisów amortyzacyjnych od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w okresie wykorzystywania; jeśli zatem jakiś środek trwały używany jest tylko przez 6 miesięcy w roku, to jedynie w tym okresie będziemy mogli go amortyzować.

Po drugie - przepisy podatkowe wprowadzają dwa sposoby ustalenia wysokości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego: pierwszy polega na podzieleniu rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie, drugi natomiast nakazuje podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez 12 miesięcy w roku.

Przełóżmy te zasady na konkretny przykład

Przykład

Przedsiębiorca wykorzystuje w miejscowości wypoczynkowej przenośny ekran kinowy, w okresie czterech miesięcy w roku. Nabył go za kwotę 16 000 zł. Roczna stawka amortyzacji wynikająca z tabeli wynosi 20%.

Zgodnie z cytowanym wcześniej przepisem możemy ustalić wysokość odpisu amortyzacyjnego na dwa sposoby.

W pierwszym z nich roczną wartość amortyzacji dzielimy przez liczbę miesięcy, w których dany składnik majątku jest wykorzystywany w ramach działalności.

Przy podanych przed chwilą parametrach roczny odpis amortyzacyjny wyniesie:

16 000 zł * 20% = 3200 zł

A ponieważ przedsiębiorca wykorzystuje go jedynie cztery miesiące w roku, to miesięczny odpis amortyzacyjny w tych właśnie miesiącach będzie wynosił:

3200 zł / 4 = 800 zł

Ale możliwy jest też drugi sposób amortyzacji, przy zastosowaniu którego wysokość miesięcznego odpisu amortyzacyjnego należy ustalić poprzez podzielenie rocznej kwoty odpisów przez 12. W tym przypadku miesięczny odpis amortyzacyjny wyniesie:

16 000 zł * 20%)/12 = 300 zł

Dokonując odpisów przez cztery miesiące przedsiębiorca zaliczy w KUP amortyzację w wysokości 1200 zł (4*300 zł).

Różnica między pierwszym i drugim sposobem jest dość znaczna. Pozornie wydawałoby się, że nie ma sensu wyliczać wartości odpisów metodą numer 2. Ale tylko pozornie.

Bywają bowiem liczne sytuacje, kiedy przedsiębiorca wcale nie jest zainteresowany zwiększeniem kosztów uzyskania przychodów. Dzieje się tak np., kiedy przedsiębiorca ma straty, przygotowuje przedsiębiorstwo do wyceny i zależy mu na maksymalizacji dochodu, stara się o kredyt, itp. Takich sytuacji można oczywiście wymienić o wiele więcej. Warto wtedy pamiętać, że dodatkowo podatnik ma prawo stawki amortyzacji wskazane w tabeli stawek obniżać i podwyższać - "sterując" w ten sposób wysokością dochodu do opodatkowania.

I jeszcze jedna rzecz - przyjęcie jednej metody ustalenia wysokości odpisów amortyzacyjnych w jednym roku używania nie oznacza, że tę samą metodę będziemy musieli stosować w latach następnych. Przepis ust. 2 art. 22h ustawy o pdof mówi co prawda, że podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji a wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego - ale dotyczy to metody określonej w art. 22i-22k ustawy. A sposób ustalenia odpisów amortyzacyjnych dla środków trwałych używanych sezonowo ustalony został w art. 22h (i jako taki nie jest metodą amortyzacji - bo to odrębna kwestia).

Dodajmy jeszcze, że przy ustalaniu amortyzacji w pierwszym roku użytkowania środka trwałego wykorzystywanego sezonowo nie ma znaczenia to, że środek trwały został oddany do użytkowania w trakcie roku podatkowego. Ważny jest faktyczny czas jego użytkowania.

Podsumowanie

Pamiętajcie, że wartość odpisów amortyzacyjnych w przypadku środków trwałych używanych sezonowo można ustalić na dwa sposoby. Wartość odpisów w zależności od przyjętej metody będzie się znacząco różnić, a do przedsiębiorcy należy decyzja, która jest dla niego w danym momencie bardziej korzystna.

Redakcja podatki.biz