Orzecznictwo podatkowe: Fiskus nie decyduje o kwalifikowaniu dróg do poszczególnych kategorii

Uznanie, że droga jest lub nie drogą publiczną bądź drogą wewnętrzną nie może następować w drodze interpretacji prawa podatkowego wydawanej na podstawie Ordynacji podatkowej. Kwalifikowanie dróg do poszczególnych kategorii zastrzeżono bowiem ustawą do kompetencji organów w zależności od kategorii drogi i następuje to w formie rozporządzenia właściwego ministra (art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych lub uchwały odpowiedniego organu samorządu terytorialnego (art. 6 ust. 2 i 3, art. 6a ust.2 i 3, art. 7 ust. 2 i 3). Oczywiście, w świetle treści art. 2 ust.3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., charakter drogi ma istotne i rozstrzygające znaczenie dla kwestii zwolnienia podatkowego i nie może być w interpretacji tego przepisu pominięty, lecz stanowi on wskazany we wniosku element stanu faktycznego, nie podlegający ustalaniu i dowodzeniu lecz ocenie w aspekcie cytowanych przepisów, aby ustalić zakres zwolnienia podatkowego w danym stanie faktycznym.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Kantecka, Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Błesiński (spr.), Sędzia WSA Wiesława Pierechod, Protokolant Marika Brzozowiec, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 23 lipca 2009 r., sprawy ze skargi Spółki A. na interpretację indywidualną Prezydenta Miasta z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego:

I. uchyla zaskarżoną interpretację,
II. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz skarżącej kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 2 marca 2009 r. Spółka A (dalej cyt. jako spółka) zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm., dalej cyt. jako Ord. pod.).

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wskazano, że Spółka A powstała w celu przyśpieszenia rozwoju gospodarczego regionu, na gruntach wniesionych aportem przez akcjonariuszy (samorządy "[...]","[...]","[...]" oraz Skarbu Państwa). Z własnych środków wybudowała infrastrukturę gospodarczą tj. wodociągi, kanalizację sanitarną oraz drogi. Drogi wykorzystywane są zarówno przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą na terenie strefy, jak i przez osoby trzecie. Po tych drogach odbywa się bowiem nieskrępowany ruch, w tym jeżdżą autobusy komunikacji miejskiej. Drogi stanowią zorganizowaną całość i są połączone z innymi dogami publicznymi. Od gruntów, wybudowanej infrastruktury wodno-kanalizacyjnej oraz budowli w postaci dróg i gruntów pod tymi drogami spółka płaci podatek od nieruchomości.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym spółka zadała pytanie: czy grunty zajęte pod pasy drogowe oraz zlokalizowane w nich budowle będące własnością spółki leżące w ciągu dróg publicznych, z których korzystają różne podmioty i do których dostęp jest nieograniczony, powinny być obciążone podatkiem od nieruchomości.

Zdaniem spółki przedmiotowe grunty oraz drogi nie powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości, gdyż zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2006 r., nr 121, poz.844 ze zm., dalej cyt. jako u.p.o.l.) opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty zajęte na pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle.

Ulice znajdujące się w "[...]" są połączone z innymi ulicami stanowiącymi drogi publiczne, tworząc zorganizowany ciąg komunikacyjny. Stanowią więc połączenie dróg publicznych, a więc tym samym stają się drogami publicznymi, zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2007 r. nr 19, poz. 115 ze zm., dalej cyt. jako u.d.p.) i tym samym grunty pod drogami i zlokalizowane w nich budowle nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Prezydent Miasta pisemną interpretacją z dnia "[...]", nr "[...]" uznał, że grunty zajęte pod pasy drogowe będące własnością spółki wraz z zlokalizowanymi w nich budowlami za drogi wewnętrzne podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, ze stawką podatku w przypadku gruntów jak od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, zaś budowli 2% ich wartości określonej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 i ust. 3-7 u.p.o.l.

W uzasadnieniu wydanej interpretacji wskazano na uregulowanie z art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. oraz przepisy ustawy o drogach publicznych określające podział dróg publicznych, tryb zaliczania dróg do poszczególnych kategorii. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, zdaniem organu, stanowią drogi wewnętrzne (art. 8 ust. 1 u.p.o.l.). Zarząd tymi drogami należy do zarządcy terenu, na którym droga jest położona, a w razie jego braku do właściciela tego terenu (art. 8 ust. 2 u.p.o.l.), do nich też należy finansowanie budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony, oznakowania drogi i zarządzania nią (art. 8 ust. 3 i 4 u.p.o.l.).

W niniejszej sprawie grunty oraz zlokalizowane na nich drogi stanowią własność Spółki A. W ewidencji gruntów i budynków, grunty te są zakwalifikowane jako droga, ale nie należą do kategorii dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych do której odwołuje się ustawa o podatkach i opłatach lokalnych.

Dodatkowo wskazano, że spółka jest przedsiębiorcą, prowadzi działalność gospodarczą, tym samym grunty i budynki oraz budowle związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.) i podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.

Na poparcie swojego stanowiska organ przywołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Gd 28/08.

Pismem z dnia "[...]" Spółka A wezwała Prezydenta Miasta do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę wydanej pisemnej interpretacji.

W uzasadnieniu wskazała na powiązania dróg gminnych i krajowych z drogami należącymi do niej oraz zasadnicze znaczenie funkcji jaką drogi pełnią w układzie komunikacyjnym, leżąc w ciągu dróg publicznych. Tym samym jej zdaniem zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. winny zostać zwolnione od opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Prezydent Miasta, po rozpatrzeniu powyższego wezwania, pismem z dnia "[...]", nr "[...]" podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, powtarzając w całej rozciągłości uzasadnienie zawarte w pisemnej interpretacji.

Powyższą interpretację Prezydenta Miasta zaskarżyła Spółka A wnosząc o jej uchylenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej interpretacji zarzuciła naruszenie art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. w zw z art. 2 ust. 2 u.d.p.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organ dokonał "wąskiego" wyjaśnienia przepisów art. 2 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. i w takim zakresie interpretacja nie jest kwestionowana przez skarżącą, gdyż drogi wewnętrzne i zlokalizowane w nich budowle podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Poza rozstrzygnięciem pozostała jednak kwestia opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów i znajdujących się na nich budowli tworzących ulice połączone z ulicami/drogami gminnymi lub krajowymi. Przepisy art. 2 ust. 2 i 3 u.p.o.l. wprowadzają jednakże zwolnienia w podatku od nieruchomości m.in. dla gruntów zajętych pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych oraz zlokalizowanych na nich budowli - z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej inn...