Za jakie dni i w jaki sposób powinna być naliczana opłata targowa?

Nie do przyjęcia jest twierdzenie organów podatkowych, że umowa zawarta z podmiotem zarządzającym targowiskiem, na mocy której podatniczka wynajmowała stoisko handlowe na tym targowisku, stanowi dowód na okoliczność prowadzenia przez podatniczkę sprzedaży na targowisku w okresie umowy. W myśl ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opłata targowa powinna być pobierana za dni, w których podatnik prowadzi sprzedaż na targowisku. Oczywistym jest, że podatniczka nie mogła prowadzić sprzedaży we wszystkie dni, w których wynajmowała stoisko na podstawie długoletniej umowy najmu, gdyż w tym okresie występowały święta i inne dni wolne od pracy — orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

O co toczył się spór?

Organy podatkowe odmówiły podatniczce stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej za okres od 26 sierpnia 1999 r. do 31 października 2002 r. Podatniczka zwróciła się do prezydenta miasta (jako organu podatkowego pierwszej instancji w tej sprawie) z wnioskiem o zwrot nienależnie uiszczonej opłaty targowej za lata 1999-2002. W uzasadnieniu wniosku podniosła, że w latach tych prowadziła handel na targowisku i z tytułu tej działalności opłacała opłatę targową w formie abonamentu. Opłata ta była uiszczona do rąk osoby, która nie była inkasentem uprawnionym do poboru tej opłaty. Podatniczka wskazała, że pobór opłaty targowej w formie abonamentu był sprzeczny z przepisami art. 15 ust. 1 i 2, art. 19 pkt 1 lit. a i pkt 2 Ustawy z dnia z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm., dalej: ustawa). Zdaniem podatniczki przepisy nie dają organom podatkowym prawa do poboru opłaty targowej płatnej z góry za rezerwację miejsca na targowisku. Opłata targowa powinna być związana z ilością dni, w których podatniczka prowadziła handel na targowisku.

Prezydent miasta odmówił podatniczce stwierdzenia nadpłaty. Uzasadniając swoją decyzję, stwierdził, że umowa, jaką podatniczka zawarła z Zarządem Terenów Publicznych, której przedmiotem była dzierżawa stoiska handlowego na targowisku, jest dowodem na to, że podatniczka prowadziła sprzedaż na tym targowisku. Od podatniczki pobierano opłatę targową według stawki określonej w uchwale rady gminy z dnia 16 stycznia 1997 r. Uchwała ta przewidywała pobór opłaty targowej za każdy dzień prowadzenia sprzedaży oraz w formie miesięcznego abonamentu w wysokości 20-krotności należnej dziennej opłaty. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 października 2002 r. stwierdził nieważność tej uchwały w części dotyczącej poboru opłaty targowej w formie abonamentu, jednakże nie oznacza to, że od osób prowadzących sprzedaż nie należała się opłata targowa. Prezydent miasta wskazał, że znajdująca się w aktach sprawy ewidencja prowadzona przez kierownika targowiska zawiera wykaz dni, w których skarżąca prowadziła sprzedaż na targowisku. Zestawienie ilości dni, w których podatniczka prowadziła sprzedaż, prowadzi do wniosku, że pobrana od niej opłata targowa nie była nienależna.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO), do którego odwołała się podatniczka, utrzymało w mocy decyzję prezyd...