Gruby rozprawia o polityce

Szef zaprosił załogę na coroczną rocznicę firmy. Winko, koreczki, oklaski i mgliste obietnice podwyżek, kiedy światowa gospodarka się uspokoi. W sumie miło, bo przecież mógł nie wydawać pieniędzy a wydawał. Złośliwy Zenek z działu księgowości twierdził wprawdzie, że to i tak z funduszu socjalnego, więc żaden gest, ale Zenek zawsze tak gadał, maruda.

- A pan kolego, to politycznie jak? – zagadał szef do Grubego.
- Ja i polityka, nieee – wykręcił się Gruby.
- Gadanie. Każdy ma jakieś poglądy – naciskał szef.
- Niby racja ale tam, takie gadanie z kumplem przy piwku – Gruby machnąłby ręką, ale trzymał w niej kieliszek z czerwonym winem.
- I prawidłowo, prawidłowo. Zamiast gadać o duperelach, można zarysować sobie światopogląd i racjonalnie się spierać. Ja na przykład sam się zastanawiam – szef nie dawał za wygraną – Weźmy na przykład, spójrzmy lokalnie…
- Tu ma pan rację, też bym chciał mieć ośmiu asystentów, dyrektora gabinetu…- zaczął Gruby, ale przerwał widząc wzrok szefa.
- Zwariował pan? Po co panu dyrektor gabinetu? Miałem na myśli lokalne spojrzenie na centralne decyzje.
- Acha – bąknął Gruby, byle coś było słychać. Najchętniej poszedł by teraz w stronę stołu z przekąskami, ale nie wypadało.
- Jak długo pan ze mną pracuje? – zmienił temat szef.
- Sporo, no, będzie…- zaczął liczyć Gruby.
- Właśnie. Znamy się nie od dziś, to chyba może mi pan ...