Orzecznictwo WSA: Ulga rehabilitacyjna a dojazdy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne

Z uzasadnienia: Brak podstaw do przyjęcia aby ustawodawca użył sformułowania zabiegi "leczniczo -rehabilitacyjne" nieracjonalnie. Skoro użył racjonalnie tego zwrotu to niewątpliwe dla podkreślenia i pełnego opisania wymienionych zabiegów jako łączących leczenie z rehabilitacją. Nowoczesna medycyna nie umożliwia utożsamiania zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych tylko z samymi zabiegami, wykonywanymi przez personel ochrony zdrowia, z wyłączeniem lekarzy specjalistów. Sam proces rehabilitacyjny ma charakter mobilny i elastyczny, co oznacza że w zależności od postępów tego procesu (lub ich braku) niezbędnym jest modyfikacja zalecanych i dopuszczalnych metod usprawnienia. Należy podkreślić, że przejazd do wymienionej placówki ochrony zdrowia w W. miał na celu konsultację neurologiczną, co wynika z wyżej opisanego zaświadczenia, nie zaś leczenie sensu stricto.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz /sp r./ Sędziowie WSA Grzegorz Panek SO del. Ewa Partyka Protokolant st.sek.sąd. Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym na rozprawie w dniu 19 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] września 2009 nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.:

1) uchyla zaskarżoną decyzję,
2) określa, że decyzja wymieniona w pkt 1) nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku,
3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego J.C. kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Przedmiotem skargi do Sądu jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] września 2009 r. nr [...], którą organ odwoławczy, po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez J. C. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] - określającej odwołującemu się zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości 812,00 zł. - uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji i określił wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 745,00 zł.

W podstawie prawnej swojej decyzji organ odwoławczy przywołał art. 233 § 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, ze zm.); powoływanej dalej jako: Ordynacja podatkowa oraz art. 3 ust. 1, art. 9 ust. 1, art. 10, ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a pkt 3, 5, 7, 12 i 14, ust. ust. 7b-7d, art. 27 ust. 1, art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm.); powoływanej dalej jako: ustawa z 1991 r.

Z uzasadnienia decyzji Dyrektora Izby Skarbowej oraz z akt postępowania administracyjnego wynika, że skarżący w dniu 7 marca 2007 r. złożył zeznanie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r., wykazując nadpłatę w kwocie 1.148,00 zł, przy czym z treści zeznania wynika, że od osiągniętego dochodu dokonał odliczenia kwoty 6.937,46 zł. z tytułu poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

W dniu 22 lipca 2008 r. skarżący złożył korektę zeznania - korygując kwotę z tytułu poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych do wysokości 1.767,67 zł. W konsekwencji wysokość nadpłaty zmniejszyła się do kwoty 336,00 zł. W dniu 23 lipca 2008 r. skarżący wpłacił podatek w kwocie 812,00 zł. (stanowiący różnicę w nadpłacie pomiędzy wynikającą z zeznania podatkowego i korekty zeznania) wraz z odsetkami za zwłokę.

Kolejna korekta zeznania dokonana przez skarżącego wpłynęła do Urzędu Skarbowego w dniu 10 października 2008 r. -zwiększono kwotę z tytułu poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem czynności życiowych z 1.767,67 zł. do kwoty 4.047,67 zł.

Wnioskiem z dnia 22 października 2008 r. skarżący zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 433,00 zł.

Naczelnik Urzędu Skarbowego, postanowieniem z dnia [...] października 2008 r. nr [...], wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r., a następnie, decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...], umorzył postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. - ponieważ podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodu podatnika uzyskanego w roku podatkowym 2006. W uzasadnieniu tej decyzji organ podatkowy pierwszej instancji uszczegółowił, że w sprawie podatek dochodowy wynikający z korekty zeznania złożonej w dniu 22 lipca 2008 r. jest podatkiem należnym od dochodu skarżącego uzyskanego w roku podatkowym 2006.

Naczelnik Urzędu Skarbowego, decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...], odmówił skarżącemu stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości 433,00 zł. Skarżący wniósł odwołanie od tej decyzji, a Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia [...] marca 2009 r. nr [...], uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] stycznia 2009 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ. Organ odwoławczy w uzasadnieniu swojej decyzji z dnia [...] marca 2009 r. stwierdził, że w okolicznościach faktycznych sprawy obowiązkiem organu pierwszej instancji było w pierwszej kolejności określenie w formie decyzji prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego.

Naczelnik Urzędu Skarbowego, pismem z dnia 6 kwietnia 2009r,. zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...].

Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia [...] maja 2009 r. nr [...], stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...], a to na podstawie art. 247 §1 pkt 3 ordynacji podatkowej (rażącego naruszenia prawa).

Naczelnik Urzędu Skarbowego, decyzją z dnia [...] lip...