Orzecznictwo: Gdy wydajesz za dużo, a zarabiasz (oficjalnie) za mało

Decyzją z dnia 19 lipca 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wodzisławiu Śląskim ustalił Annie P. (skarżącej) zobowiązanie w zryczałtowanymi podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za rok 2002 w kwocie 23.066,00 zł. Organ podatkowy przyjął, iż małżonkowie P. nie udokumentowali pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na pokrycie wydatków w wysokości 61.509,43 zł. Przypadający na skarżącą dochód z nieujawnionych źródeł przychodu wyniósł 30.755,00 zł, zatem zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 75 % tego dochodu stanowi 23.066,00 zł.

Pismem z dnia 2 sierpnia 2006 r. skarżąca złożyła odwołanie od wskazanej decyzji, wraz z wnioskiem o wstrzymanie jej wykonania, wskazując przy tym, że pełne uzasadnienie zostanie przedłożone przez pełnomocnika w terminie do 11 sierpnia 2006 r.

Decyzją z dnia 15 lutego 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy zakwestionował wiarygodność twierdzeń strony, dotyczących posiadania zasobów finansowych uzyskanych od Marii P. i realizacji przez Tadeusza P. oraz Mariusza K. i Olgę F. – K. zobowiązań kredytowych obciążających męża skarżącej. Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, iż nie zostały udokumentowane okoliczności związane z otrzymywaniem renty przez Marię P., przekazywaniem środków dewizowych na rzecz Anny P. oraz ich gromadzenie, przechowywanie i wymiana, a także okoliczności dotyczące spłaty rat kredytowych przez syna, córkę i zięcia zobowiązanego - Antoniego P.

Decyzja ta została zaskarżona przez skarżącą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Pełnomocnik zarzucił decyzji naruszenie przepisów art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej Ord.pod.) poprzez zastosowanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów oraz oparcie decyzji na obowiązującej w 2002 r. regulacji art. 75 § 1 Kodeksu cywilnego. Pełnomocnik podniósł, iż osoby spłacające kredyt zaciągnięty przez męża skarżącej nie mogły przewidywać konieczności dokumentowania wpłat dowodami wystawionymi na własne nazwiska.

Odpowiadając na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie podnosząc, że strona w żaden sposób nie udokumentowała otrzymywania środków dewizowych od Marii P., ich gromadzenia, przechowywania i wymiany, opierając swoje stanowisko wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 15 października 2007 r., sygn. akt I SA/Gl 261/07, oddalił skargę.

Sąd wskazał art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. w Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej u.p.d.o.f.), w brzmieniu odnoszącym się do analizowanego okresu oraz art. 30 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy i wyjaśnił, że co do zasady to na organach podatkowych spoczywa obowiązek podjęcia niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym a także zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, jednak reguła ta doznaje wyjątku, gdy strona formułuje twierdzenia, co do okoliczności stanu faktycznego, które nie znajdują oparcia w materiale dowodowym zebranym przez organ lub zaprzecza poprawności dokonanej przez organ podatkowy oceny stanu faktycznego.

Sąd stwierdził, że Dyrektor Izby Skarbowej wydając zaskarżoną decyzję nie uchybił obowiązkowi dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, przeprowadzenia postępowania dowodowego w niezbędnym zakresie, a dokonane ustalenie są usprawiedliwione i nie przekraczają granic swobodnej oceny dowodów. Sąd nie podzielił poglądu skargi, iż zaskarżona decyzja winna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego z uwagi na naruszenie wskazanych w niej przepisów postępowania podatkowego.

Skarżąca wniosła skargę kasacyjną i...