Orzecznictwo: Dokument przesłany faxem lub e-mailem jako dowód dostawy przy WDT

Z uzasadnienia: Sąd zauważa, iż z powołanych regulacji wynika, iż dowodami, tego że dane towary stanowiły przedmiot wewnątrzwspólnotowej dostawy są dokumenty, które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Ponadto, dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych wewnątrzwspólnotową dostawą towarów za granicę, istotne znaczenie ma treść dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 i 4, a nie ich liczba. Dodatkowo, w sytuacji gdy dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3- 5 ustawy o VAT nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, dowodami mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotową.

Wnioskiem z 15 czerwca 2007 r. <...> "U" Spółdzielnia Pracy (dalej - "Skarżącą") wystąpiła do Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Skarżąca jest producentem produktów farmaceutycznych oraz kosmetyków. Produkty te sprzedawane są m.in. kontrahentom zagranicznym, mającym siedzibę na terytorium Unii Europejskiej. Dostawa produktów realizowana jest w ramach procedury wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Produkty są odbierane przez nabywców z magazynu Skarżącej zlokalizowanego w Polsce własnym transportem samochodowym. Zarówno Skarżąca, jak i jej zagraniczni kontrahenci zostali zarejestrowani do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiadają tzw. numer VAT UE). Dla potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów Skarżąca gromadzi następujące dokumenty:

a. kopię faktury zawierającą: datę wystawienia i sprzedaży, nazwy, adresy i numery VAT UE sprzedawcy i nabywcy oraz szczegółową informację na temat rodzaju i ilości sprzedawanego towaru,
b.
c. upoważnienie dla przedstawiciela nabywcy do odbioru towarów,
d. dokument transportowy zawierający: datę wystawienia, nazwy, adresy i numery VAT UE sprzedawcy i nabywcy, specyfikację dostarczanych towarów (nazwa i ilość produktów), informację, że towar został przewieziony środkiem transportu nabywcy, z podaniem rodzaju środków transportu, marki pojazdu i nr rejestracyjnego, potwierdzenie odbioru towarów wskazanych w dokumencie w miejscu siedziby nabywcy oraz pieczęć firmową i podpis przedstawiciela nabywcy,
e. potwierdzenie odbioru towarów w miejscu siedziby nabywcy zawierające: datę wystawienia, nazwy, adresy i numery VAT UE sprzedawcy i nabywcy, potwierdzenie odbioru wyspecyfikowanych towarów w miejscu siedziby, specyfikacja towarów, pieczęć firmową i podpis przedstawiciela nabywcy.

Wzory dokumentów z w/w punktów c) i d) zostały opracowane samodzielnie przez Skarżącą, są one wręczane przedstawicielowi kontrahenta przy odbiorze towarów z jej magazynu. Po dostarczeniu towarów do miejsca przeznaczenia kontrahent podpisuje te dokumenty i odsyła Skarżącej. Generalnie Skarżąca otrzymuje oryginały dokumentów wskazanych w pkt c) - d), o czym świadczy oryginalna pieczęć firmowa kontrahenta oraz odręczny podpis przedstawiciela nabywcy na dokumencie. W przypadku dostawy zrealizowanej dla jednego z nabywców, okazało się że nie odesłał on oryginałów: dokumentu transportowego oraz potwierdzenia odbioru, a jedynie przesłał je faxem. Dodatkowo Skarżąca dysponuje korespondencją handlową z nabywcą prowadzoną głównie w formie elektronicznej oraz potwierdzeniem zapłaty za dostarczony towar.

Skarżąca stoi na stanowisku, że warunki wskazane w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm; - dalej ustawa o VAT) tj. posiadania dowodów, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, są spełnione także w sytuacji, gdy podatnik dysponuje jedynie dokumentami przesłanymi faxem lub drogą elektroniczną. Zdaniem Skarżącej, art. 42 ust. 3 pkt 2 oraz art. 42 ust. 4 ustawy o VAT nie stawiają warunku, aby podatnik posiadał oryginały wskazanych w tych przepisach dokumentów.

Postanowieniem z dnia 7 września 2007 r., Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe.

W opinii organu I instancji ustawodawca posługując się pojęciem dokumentu rozumiał przez to oryginał dokumentu. Natomiast tam gdzie oryginał może być zastąpiony przez odpis (np. ksero, dokument przesłany faxem), ustawodawca wyraźnie to zaznaczył. W związku z powyższym, zdaniem organu I instancji, dokumenty przesłane faxem lub drogą elektroniczną nie spełniają warunków wskazanych w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT, tzn. nie są dowodami, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Na powyższe postanowienie Skarżąca wniosła zażalenie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła rażące naruszenie:

•   art. 120 Ordynacji podatkowej w związku z art. 42 ust. 3 pkt 2 i art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie o nieistniejącą normę prawną;
•   art. 124 Ordynacji podatkowej w związku z art. 210 § 4 w/w ustawy poprzez brak należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego treści rozstrzygnięcia.
  

Decyzją z 9 maja 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odmówił zmiany postanowienia Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że ustawa o VAT przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego. Wyliczenie, które później następuje w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT ma charakter wyczerpujący. Nie zostało ono poprzedzone zwrotem "w szczególności", stąd nie można przyjąć, że ma ono charakter jedynie przykładowy. W zakresie udowodnienia, że miała miejsce transakcja wewnątrzwspólnotowa, w/w. ustawa przyjmuje swego rodzaju legalną teorię dowodów. Dowodami dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy mogą być tylko dokumenty wyraźnie wskazane w przepisie. W pewnych sytuacjach wymagane dokumenty mające potwierdzić fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, w ramach której towary będące jej przedmiotem były wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, mogą być niewystarczające, niejasne, czy też nie potwierdzają jednoznacznie dokonania powyższej czynności. Wówczas ustawodawca przewidział możliwość pomocniczego posłużenia się innymi dokumentami (tzw. dokumentami uzupełniającymi), z których będzie wprost wynikać, że miał miejsce wywóz towarów z kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stoi na stanowisku, że dowodami potwierdzającymi w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, wywóz towarów z terytorium kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju w przypadku gdy posiadane przez podatnika dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3-5 ustawy o VAT, nie...