Orzecznictwo — Nie wszystko można amortyzować

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 grudnia 2004 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, w sprawie osygnaturze akt SA/Sz 1350/03, oddalił skargę Małgorzaty i Dariusza K na decyzję Izby Skarbowej w Szczecinie Ośrodek Zamiejscowy w Koszalinie z dnia 30 maja 2003 roku, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 rok. Zaskarżona, do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy decyzje Urzędu Skarbowego w Białogardzie z dnia 20marca 2003 roku, określająca skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001rok.

W toku prowadzonego postępowania podatkowego organy ustaliły, iż Dariusz K w 2001 roku prowadził działalność gospodarcza, w ramach mającego siedzibę w Białogardzie Przedsiębiorstwa Usługowo-Handlowego I spółka jawna. Wspólnikami tej spółki był skarżący oraz Donat K a przedmiot jej działalności stanowiła między innymi produkcja sprzętu oświetleniowego i lamp elektrycznych.

Organy podatkowe ustaliły, iż podmiot ten zawyżył w omawianym roku podatkowym koszty uzyskania przychodów o odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa do wzoru użytkowego, to jest „Oprawy, zwłaszcza na kompaktowe źródła światła”. W ocenie organów, wytworzenie tego wzoru użytkowego nastąpiło przez podatnika w ramach prowadzonej w 1998 roku przez skarżącego i Donat K działalności gospodarczej w formie PUH l spółka cywilna, która we wrześniu 2001 roku została przekształcona w spółkę jawna, oraz na jej potrzeby.

Organy nie dały wiary, iż wspólnicy spółki cywilnej Imperiał wnieśli aportem prawo własności tego wzoru do spółki, sporządzając z dniu 25 maja 1998 roku aneks do umowy spółki cywilnej Imperiał. W tej sytuacji zastosowano art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 roku, Nr 14 poz. 176), który w brzmieniu obowiązującym w 1998 roku stanowił, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dokonane zgodnie z odpowiednimi przepisami rozporządzenia Ministra Finansów zawartymi w rozporządzeniu z dnia 17 stycznia 1997 roku w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. nr 6, poz. 35 ze zm.).

Zgodnie z § 3 ust. 1 tego rozporządzenia, za wartości niematerialne i prawne uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania miedzy innymi prawa do wzorów użytkowych, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarcza albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy dzierżawy, umowy licencyjnej lub innej umowy o podobnym charakterze.

Organy na tej podstawie stwierdziły, iż prawodawca wykluczył z katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, które zostały wytworzone we własnym zakresie przez podatnika. W konsekwencji, w ocenie organów niemożliwe było zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów spółki cywilnej I odpisów amortyzacyjnych od wytworzonego przez wspólników tej spółki w ramach prowadzonej przez nich działalności wzoru użytkowego pod tytułem „Oprawa, zwłaszcza na kompaktowe źródła światła”.

Wojewódzki Sad Administracyjny w Szczecinie w zaskarżonym wyroku, stwierdzając prawidłowość zaskarżonej decyzji ocenił, iż organy podatkowe słusznie uznały, że wspólnicy spółki cywilnej I nie byli, stosownie do regulacji zawartej w art. 22 ust. 2 ustawy podatkowej oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 roku w sprawie amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, uprawnieni do odliczenia odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego wzoru użytkowego.

Ustawodawca wykluczył bowiem z katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających przepisom w sprawie ich amortyzacji, te które wytworzone zostały we własnym zakresie przez podatnika. W ocenie sądu l instancji, przedmiotowy wzór użytkowy został wytworzony przez Dariusza K i Donat K Prawo więc do wzoru uzyskali również Donat i Dariusz K, jego współtwórcy. Prace nad wzorem prowadzone były także przez nich w okresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej na podstawie umowy spółki cywilnej l.

Sad l instancji wskazał również, iż przez „nabycie” należy rozumieć czynność, której skutkiem jest przeniesienie prawa własności z jednej strony umowy na stronę druga. W tej sytuacji, Dariusz K i Donat K jako twórcy wzoru użytkowego nie mogli nabyć tego wzoru jako wspólnicy spółki cywilnej I, gdyż nie może być uznane za prawnie skuteczne nabycie od samego siebie.

W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2005 roku, podatnicy zaskarżyli powyższy wyrok w całości, zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153. poz. 1270, dalej u.p.p.s.a.), naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię, to jest art. 22 ust. 1 i 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 roku w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wskazując powyższy zarzut, strona skarżąca wniosła o uchylenie zask...