Szkolenia finansowane przez pracodawcę nie stanowią przychodu pracownika

Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 14b § 5, art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.– Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. powoływanej w dalszej części jako „O.p.”), w związku z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.– powoływanej jako „u.p.d.o.f.”), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, odmówił zmiany postanowienia Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2007 r., którym uznano za nieprawidłowe stanowisko P. sp. z o.o. (dalej zwanej „skarżącą”) przedstawione we wniosku o udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Z przesłanych do Sądu akt sprawy wynika, iż skarżąca złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego. W opisanym przez siebie stanie faktycznym wskazała, że podnosi kwalifikacje swoich pracowników poprzez:

1) kierowanie ich na studia podyplomowe (związane z wykonywaną pracą),
2) kierowanie ich na studia magisterskie i licencjackie (związane z wykonywaną pracą),
3) kierowanie ich na szkolenia organizowane przez podmioty zewnętrzne:

– tzw. szkolenia twarde (np. dotyczące prawa podatkowego, prawa pracy czy ubezpieczeń społecznych),
– tzw. szkolenia miękkie (np. zarządzanie czasem, zarządzanie zespołem, radzenie sobie ze stresem, negocjacje handlowe, komunikacja interpersonalna, budowanie zespołu, budowa relacji z klientami),

4) kierowanie ich na kursy językowe (związane z pracą w międzynarodowym środowisku),
5) dofinansowanie im nauki na studiach magisterskich i licencjackich (związane z wykonywaną pracą),
6) organizowanie im szkoleń we własnym zakresie w siedzibie firmy lub poza nią (szkolenia prawne, językowe, budowanie zespołu, komunikacja w firmie, bhp).

Tak przedstawiając stan faktyczny, skarżąca zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem, czy przychody pracowników z tytułu ich uczestnictwa we wszystkich powyższych rodzajach szkoleń są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 u.p.d.o.f.

Zdaniem skarżącej przychody pracowników w związku z uczestnictwem w w/w szkoleniach są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko przedstawione przez skarżącą za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ przytoczył brzmienie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., określającego przychody ze stosunku pracy oraz art. 21 ust. 1 pkt 90 u.p.d.o.f. zwalniającego od podatku dochodowego wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika. Organ wskazał, że odrębne przepisy, o których mowa w tychże artykułach, to rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. z 1993 r. Nr 103 poz. 472 ze zm. – zwanego „rozporządzeniem z 1993 r.”) oraz rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 31 poz. 216 – zwanego dalej „rozporządzeniem z 2006 r.”).

Kolejno powołując się na § 3, § 4, § 5, § 7 rozporządzenia z 1993 r. organ stwierdził, iż skarżąca może przyznać pracownikowi inne świadczenia w związku ze skierowaniem go do nauki w formach szkolnych. W jego ocenie skoro zwolnione są świadczenia przyznane pracownikowi zgodnie z tym rozporządzeniem, to w przedstawionym stanie faktycznym na podstawie ww. przepisów zwolnione będą świadczenia przyznane pracownikom skierowanym do nauki w formach szkolnych. Tymi świadczeniami są świadczenia, o których mowa w punkcie pierwszym i drugim wniosku, a więc świadczenia przyznane pracownikom skierowanym na studia podyplomowe, magisterskie i licencjackie prowadzone przez szkoły wyższe. Natomiast w przypadku, gdy skarżąca dofinansowuje pracownikowi naukę na studiach magisterskich i licencjackich, pomimo nieskierowania go na taką formę kształcenia, to może przyznać wyłącznie świadczenia wyszczególnione w tymże rozporządzeniu. Mianowicie z § 5 ust. 1 rozporządzenia z 1993 r. pracownikowi podejmującemu naukę w szkole bez skierowania zakładu pracy może być udzielony bezpłatny urlop i zwolnienie z części dnia pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia w wymiarze ustalonym na zasadzie porozumienia pomiędzy zakładem pracy i pracownikiem. Zakład pracy może też pokryć pracownikowi koszty związane z nauką o których mowa w § 4 ust. 2 pkt 1 – 3 w/w rozporządzenia, tj. koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia na zasadach obowiązujących przy podróżach służbowych na obszarze kraju, o ile nauka odbywa się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania i miejsce pracy pracownika; koszty podręczników i innych materiałów szkoleniowych; opłaty za naukę pobierane przez szkołę. Tym samym zdaniem organu skarżąca może przyznać powyższe świadczenia pracownikom w związku z podjęciem przez nich nauki na studiach magisterskich i licencjackich organizowanych przez szkoły wyższe bez skierowania ich przez skarżącą. W związku z tym, w ocenie organu, zwolniona z podatku będzie część świadczeń stanowiących dofinansowanie nauki na studiach magisterskich i licencjackich, o których mowa w punkcie 5 wniosku, tj. część wskazana w ww. rozporządzeniu.

Odnosząc się do pozostałych form nauki, stanowiących pozaszkolne formy nauczania, organ wskazał na drugie z wymienionych powyżej rozporządzeń, a mianowicie rozporządzenie z 2006 r. Kolejno organ przytoczył definicje legalne pozaszkolnych form kształcenia, tj. kursu, kursu zawodowego, seminarium, praktyki zawodowej i stwierdził, iż aby uznać daną formę kształcenie za którąś z w/w wymienionych, to musi być ono organizowane przez podmiot spełniający wymogi zawarte w § 1 pkt 2 tego rozporządzenia, a mianowicie musi być publiczną i niepubliczną placówką kształcenia ustawicznego, placówkę kształcenia praktycznego oraz ośrodkiem dokształcania i doskonalenia zawodowego, prowadzącym kształcenie ustawiczne w formach pozaszkolnych. Ponadto, w ocenie organu, w/w podmiot musi być osobą prawną lub fizyczną prowadzącą działalność oświatową, wymienioną w art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 256 poz. 2572, ze zm.), dalej zwanej „u.s.oś.”, obejmującą prowadzenie kształcenia ustawicznego w formach pozaszkolnych, dla której uzyskała akredytację, o której mowa w art. 68b tej ustawy. Tym samym w przekonaniu organu, w przypadku gdy dana forma kształcenia pozaszkolnego spełnia w/w wymagania, to zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia z 1993 r. pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych na podstawie skierowania zakładu pracy, o ile umowa zawarta między nim i zakładem pracy nie stanowi inaczej, przysługuje zwrot kosztów uczestnictwa, w tym zakwaterowania, wyżywienia i przejazdu, urlopu szkoleniowego na udział w obowiązkowych zajęciach oraz zwolnienie z części dnia pracy w wymiarze określonym w § 10, płatne według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.

Dalej organ pierwszej instancji stwierdził, iż w związku z powyższym zwolnieniu podlegać mogą kursy, pod warunkiem spełnienia ww. wymogów, zaś podlegać nie mogą szkolenia, chyba że szkolenia te są którąś z wymienionych w rozporządzeniu z 2006 r. form kształcenia pozaszkolnego.

Ponadto organ dodał, iż zwolnieniu z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 u.p.d.o.f. będą podlegać wyłącznie określone w w/w rozporządzeniach z 1993 r. i 2006 r. świadczenia z tytułu kształcenia się pracowników we wskazanych w tych rozporządzeniach formach szkolnych i pozaszkolnych. Tym samym organ uznał, iż błędne jest stanowisko skarżącej, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 u.p.d.o.f. wolne od podatku są przychody z tytułu uczestnictwa we wszystkich formach kształcenia, o których mowa we wniosku.

Skarżąca wniosła zażalenie na w/w postanowienie, podnosząc w nim, że skierowanie pracownika przez pracodawcę na szkolenia i kursy niezbędne do wykonywania przez niego obowiązków służbowych nie stanowi świadczenia ze stosunku pracy na rzecz pracownika. Udział pracownika w takim szkoleniu jest korzyścią wyłącznie dla pracodawcy, w tym przypadku dla skarżącej. Skarżąca podnosi, iż kursy i szkolenia, których koszty ponosi, są związane z kształceniem pracowników w celu zwiększenia ich profesjonalizmu i efektywności zawodowej, zgodnie z ich obowiązkami pracowniczymi i stanowiskiem, gdyż dokonuje ona analizy i wyboru szkoleń pod tym kątem. Kolejno skarżąca podnosi, iż udział w szkoleniach, na które pracodawca kieruje pracowników jest obowiązkiem pracowniczym i pracownik nie ma realnej możliwości odmowy udziału w takim szkoleniu. Zapłata za udział pracowników w tych kursach bądź szkoleniach zawsze przekazywana jest prze...