Orzecznictwo: Faktura wystawiona przez nieistniejący podmiot

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 1.02.2005 r. osygn. akt SA/Rz 1157/03 oddalający skargę Przedsiębiorstwa ;E. Spółka z o.o. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej wRzeszowie z dnia 25.06.2003 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd przedstawił ustalenia faktyczne dokonane przez organy skarbowe i podał, że w toku przeprowadzonej kontroli ustalono, że skarżąca Spółka w miesiącu maju 2000 r. dokonała odliczenia podatku z faktury Nr 22 wystawionej 18.05.2000 r. przez Przedsiębiorstwo Wielobranżowe P. w K. Wystawca wskazanej faktury w dniu 1.02.1999 r. złożył w II Urzędzie Skarbowym w Katowicach zgłoszenie VAT-Z o zaprzestaniu z tym dniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT. W ocenie organu, na podstawie 50 ust. 4 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.12.1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.) faktura wystawiona przez podmiot nieistniejący nie stanowi podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Faktu tego nie zmienia wystawienie noty i korekty bowiem wystawiający ją w trakcie postępowania odwoławczego Sławomir G. z dniem 3.01.2001 r. zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i z tym dniem został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej. W tym stanie rzeczy organ ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w oparciu o treść art. 27 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Konsekwencją wykazania przez skarżącą w m-cu maju 2000 r. nadwyżki podatku do przeniesienia następny miesiąc, było określenie przez organy prawidłowego zobowiązania w podatku VAT za miesiąc czerwiec 2000r. Dokonując określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiąc listopad 2000 r. oraz ustalając dodatkowe zobowiązanie podatkowe organ wskazał, że kwestią sporną są faktury Nr 91, 92 i 93 wystawione 28.11.2000 r. przez Zakład prowadzony przez Sławomira G. w C., a w szczególności to, że wystawca nie posiadał kopii tych faktur a także nie uwzględnił w deklaracji VAT-7 wykazanej w nich sprzedaży i podatku należnego. Na podstawie § 50 ust. 4 pkt 2 cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Finansów pozbawiono podatnika prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z tych faktur, oraz zastosowano sankcję określoną w art. 27 ust. 5 ustawy o VAT. Odnośnie rozliczenia podatku VAT za miesiąc styczeń 2001 r. organ wskazał, że skarżąca Spółka błędnie odliczyła podatek VAT z faktury Nr 11 wystawionej 30.01.2001 r. przez Zakład Sławomir G. w C. gdyż podmiot ten z dniem 3.01.2001 r. został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej. Powołując się na treść 50 ust. 4 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.12.1999 r. organ nadto wskazał, że wystawca faktury nie posiadał kopii przedmiotowej faktury a także nie uwzględnił wykazanej w nim sprzedaży i podatku należnego w deklaracji VAT-7 wykazując w niej jedynie podatek należny od towarów i usług objętych spisem z natury. Ustalenia te były podstawą do zastosowania sankcji określonej art. 27 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Te same okoliczności legły u podstaw nie uznania przez organy faktur Nr 114 i 115 wystawionych 26.09.2001 r. oraz faktury Nr 112 wystawionej 16.10.2001 r. przez Zakład Sławomir G. w C. Wykazany w tych fakturach jako sprzedawca podatnik z dniem 3.01.2001 r. został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, a więc nie istniał podmiot uprawniony do wystawiania faktur VAT. Konsekwencją powyższego było ustalenie również sankcji w oparciu o treść art. 27 ust. 5 i 6 ustawy o VAT. Określenie zobowiązania w podatku i usług za miesiąc październik 2001 r. w prawidłowej wysokości — obniżenie nadwyżki podatku do przeniesienia następny miesiąc, spowodowało konieczność weryfikacji zobowiązania w tym podatku za miesiąc listopad 2001 r. które organ określił w prawidłowej wysokości.

Wskazane decyzje stały się przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Rzeszowie. Wnosząc o ich uchylenie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 27 ust. 5 i ust. 6 ustawy z dnia 8.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym poprzez jego zastosowanie. Nadto zarzuciła naruszenie art. 120 Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie i wydanie decyzji w oparciu o uchylone przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.12.1999 r. W ocenie skarżącej organy orzekły z obrazą § 50 ust. 4 pkt. 1 lit. a), pkt 2 i ust. 6 rozporządzenia Ministra finansów z dnia 22.12.1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy poprzez jego zastosowanie i błędną wykładnię a także naruszenie art. 233 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej poprzez nie uchylenie decyzji organu I instancji pomimo naruszenia przez ten organ art. 200 Ordynacji podatkowej tj. wydania postanowienia o wyznaczeniu terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału jeszcze przed wszczęciem postępowania. W uzasadnieniu skarżąca podniosła ponadto, że wystawiania faktury korygującej po zaprzestaniu prowadzenia działalności jest w sprawie bez znaczenia bowiem istotna jest data wystawienia faktury, a nie jej korekta. Wskazała również skarżąca, że nie miała możliwości organizacyjnych aby sprawdzić, czy jej kontrahent posiada faktury i czy je uwzględnił w deklaracji VAT-7. Skarżąca działała w dobrej wierze i nie może ponosić kon...