WSA: Miód pitny nie może być kosztem podatkowym

Z uzasadnienia: Zakup dla klientów, jak i potencjalnych klientów upominków w postaci trzech butelek miodów pitnych nie jest reklamą, lecz należy do wydatków na reprezentację. Charakter ponoszonych wydatków bezsprzecznie świadczy o zamiarze kreowania pozytywnego wizerunku firmy. Nawet gdyby przyjąć związek przyczynowo-skutkowy między poczynionymi przez firmę wydatkami na zakup miodów pitnych a wzrostem przychodów to wydatek ten z uwagi na brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Ustawodawca w myśl ww. przepisu jednoznacznie wyłączył z kosztów wydatki na reprezentację, a w szczególności poniesione na zakup napojów alkoholowych. Przy czym, bez znaczenia fakt umieszczenia na tych upominkach logo firmy, bowiem logo nie przesądza o tym, że prezent o niskiej wartości ma charakter reklamowy i wydatek na jego zakup może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Golat (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA Sylwester Golec, Protokolant specjalista Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2011 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa T. K. Z. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę

UZASADNIENIE

1. Przedmiotem skargi jest interpretacja indywidualna wydana przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] uznająca, że stanowisko Z. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą "T." (dalej "Skarżący") w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na towary reklamowe z logo firmy jest nieprawidłowe.

Stan sprawy według posiadanych przez Sąd akt sprawy przedstawiał się następująco:

2. Wnioskiem z dnia 11 grudnia 2009 r. Skarżący wystąpił do ww. organu o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynikało, że Skarżący prowadzi czterogwiazdkowy hotel urządzony w zabytkowych kamieniczkach w centrum miejscowości turystycznej. Świadczy również usługi gastronomiczne w prowadzonej restauracji i barze, a latem także w ogródku piwnym. W celu zareklamowania hotelu i świadczonych usług gastronomicznych Skarżący przygotował zarówno dla stałych, jak i potencjalnych klientów materiały reklamowe, składające się z ozdobnej torby reklamowej, w której znajdują się drukowane materiały reklamowe (ulotki i foldery) oraz trzy butelki miodów pitnych - każda o pojemności 0,25 l. Butelki zapakowane są w estetyczną skrzynkę. Zarówno na butelkach, jak i na skrzynce umieszczone jest logo hotelu. Łączna wartość przygotowanego prezentu wynosi 40 zł netto. Skarżący zaznaczył, że cena ta zawiera koszt torby i miodu, nie obejmuje natomiast będących w komplecie materiałów drukowanych.

W związku z powyższym Skarżący zadał pytanie, czy wspomniane wydatki można zaliczyć do wydatków poniesionych na reklamę firmy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skarżący stanął na stanowisku, że rodzaj, charakter oraz cel przekazania zakupionych artykułów, jak również ich wartość materialna wskazują na to, że poniesione wydatki można zaliczyć do wydatków na cele reklamy, w związku z tym można je potraktować jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 35 ze zm. dalej "ustawa"). Zdaniem Skarżącego, w szczególności rodzaj tych wydatków nie wskazuje na wystawność czy wytworność, uzasadniających ich zakwalifikowanie do wydatków reprezentacyjnych, dzięki czemu nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy.

3. W interpretacji indywidualnej z dnia [...] lutego 2010 r. Nr [...] działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w W. uznał stanowisko Skarżącego za nieprawidłowe. Organ przytoczył treść art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy, w świetle którego do katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Według organu skoro ustawa nie definiuje pojęć "reprezentacji" i "reklamy" należy odwołać się do ich wykładni językowej. Organ wywodził, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku, aby w ten sposób ułatwić zawarcie umowy lub stworzyć korzystne warunki jej zawarcia. Zdaniem organu wydatki na reprezentację to koszty, jakie podatnik ponosi celem wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez niego działalności. Z kolei reklama, w ocenie organu, to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków, w tym przez rozpowszechnianie logo firmy.

Dokonując oceny przedstawionego we wniosku stanu faktycznego w kontekście powyższych uwag, organ stwierdził, że zakup przez Skarżącego dla klientów, jak i potencjalnych klientów upominków w postaci trzech butelek miodów pitnych nie jest reklamą, lecz należy do wydatków na reprezentację. Charakter ponoszonych wydatków bezsprzecznie świadczy o zamiarze kreowania pozytywnego wizerunku firmy. Według organu, nawet gdyby przyjąć związek przyczynowo-skutkowy między poczynionymi przez firmę wydatkami na zakup miodów pitnych a wzrostem przychodów, o którym stanowi art. 14 ust. 1 ustawy, to wydatek ten z uwagi na brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Ustawodawca w myśl ww. przepisu jednoznacznie wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatki na reprezentację, a w szczególności poniesione na zakup napojów alkoholowych. Bez znaczenia jest natomiast w rozpatrywanej sprawie fakt umieszczenia na tych upominkach logo firmy, bowiem logo nie przesądza o tym, że prezent o niskiej wartości ma charakter reklamowy i wydatek na jego zakup może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się z kolei do wydatków poniesionych przez Skarżącego na materiały reklamowe, tj. ozdobną torbę reklamową, w której znajdują się drukowane ulotki i foldery prezentujące pełną ofertę hotelu, organ stwierdził, że wydatki te stanowią koszty związane z reklamą firmy, nie posiadają bowiem znamion reprezentacji.

4. Nie zgadzając się z powyższą interpretacją Skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na wezwanie organ stwierdził brak podstaw do zmiany swojego stanowiska.

5. W skardze na przedmiotową interpretację indywidualną Skarżący zarzucił naruszenie art. 22 ust. 1 ustawy poprzez nieuznanie wydatków poniesionych na zakup miodu pitnego za koszt uzyskania przychodu. Zarzucił również naruszenie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy poprzez uznanie niewielkich opakowań miodu pitnego przekazywanego kontrahentom za wydatki na cele reprezentacji podlegające wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Skarżącego związek zakupionego alkoholu z wręczanymi kontrahentom materiałami drukowanymi winien być oceniany jako całe potencjalne zdarzenie gospodarcze, a nie indywidualnie według poszczególnych przekazywanych artykułów. Według Skarżącego przekazanie prezentu o wartości 40 zł, integralnie powiązanego z drukowanymi materiałami reklamowymi stanowi - biorąc pod uwagę otoczenie i środowisko w jakim to się odbywa - zwyczajny drobiazg reklamowy niezasługujący w żaden sposób na miano "reprezentacji". W ocenie Skarżącego butelki miodu pitnego zapakowane w atrakcyjną skrzynkę zaopatrzone w logo firmy wręczane w komplecie z materiałami reklamowymi i informacyjnymi spełniają funkcję swoistego "nośnika" przekazu reklamowego, a główną ich funkcją jest wyróżnienie przedkładanej oferty spośród innych materiałów rekl...