Koszty transportu w podstawie opodatkowania towarów w imporcie

Przepis art. 29 ust. 15 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług należy interpretować w ten sposób, że w podstawie opodatkowania z tytułu importu towarów należy uwzględniać również koszty dodatkowe, wynikające z transportu do innego (dalszego) miejsca w Polsce, niż pierwsze miejsce przeznaczenia znajdujące się na jej terytorium, jeżeli miejsce to jest znane w momencie dokonywania importu – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia WSA del. Roman Wiatrowski, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt I SA/Go 278/09 w sprawie ze skargi W. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w D. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w R. z dnia 26 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów:

1) oddala skargę kasacyjną,
2) zasądza od W. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w D. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w R. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

Wyrokiem z 27 października 2009 r., sygn. akt I SA/Go 278/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę W. sp. z o.o. w D. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w R. z 26 marca 2009 r., nr [...], w przedmiocie podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów.

Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd podał, że skarżąca spółka zgłosiła towar do procedury dopuszczenia do wolnego obrotu z zastosowaniem procedury uproszczonej. W wyniku kontroli powyższego zgłoszenia organ celny stwierdził, że przepisy regulujące procedurę uproszczoną zostały zastosowane w oparciu o niepełne dane. Ze zgłoszenia celnego złożonego przez spółkę wynikało, że zaimportowała ona towar z Tajwanu. Zgodnie z formułami INCOTERMS 2000, przy zastosowaniu formuły DDU, sprzedający ponosi koszty związane z dostarczeniem towaru do oznaczonego miejsca. Organ uznał, że towar został dostarczony do Gdańska na koszt wysyłającego, a koszty transportu do tego miejsca zawarte są w cenie towaru. Z załączonych do zgłoszenia celnego dokumentów wynikało jednak, że miejscem przeznaczenia towaru była siedziba spółki - D. Skarżąca, zgłaszając przedmiotowy towar do odprawy celnej, nie ujęła i nie zadeklarowała kosztów transportu poniesionych od miejsca dostawy (Gdańsk) do miejsca przeznaczenia (D.).

Po przeprowadzonej kontroli zgłoszenia celnego Naczelnik Urzędu Celnego w G. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe i decyzją z 14 listopada 2008 r. określił wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług należnego z tytułu importu towaru w procedurze dopuszczenia do obrotu, a także koszty transportu poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju.

Dyrektor Izby Celnej w R. zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, w pełni podzielając jego argumentację w spornej kwestii.

Skarga do Sądu pierwszej instancji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. spółka wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Organom zarzucono przy tym naruszenie art. 29 ust. 15 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej "u.p.t.u.") przez jego niewłaściwą interpretację i zastosowanie. W ocenie skarżącej organ bezzasadnie przyjął, że pierwszym miejscem przeznaczenia importowanego towaru było D., podczas gdy prawidłowa interpretacja i zastosowanie ww. przepisu powinno prowadzić do wniosku, że pierwszym miejscem przeznaczenia tego towaru był Gdańsk, skoro ta miejscowość widniała na właściwych fakturach z 30 września 2004 r. Powyższe - w ocenie spółki - wynika także z dokumentu przewozowego Bill of landing nr [...]. Skarżąca wskazała również, że art. 29 ust. 15 zdanie trzecie u.p.t.u. nie może być podstawą do zwiększenia podstawy opodatkowania o koszty transportu z Gdańska do D. Zdaniem skarżącej dyspozycja tego przepisu znalazłaby zastosowanie, gdyby w chwili importu podatnik - importer, mający siedzibę w Polsce - znał miejsce pierwszego przeznaczenia na terytorium Wspólnoty i byłoby to miejsce położone poza terytorium Polski. W ocenie skarżącej tylko wtedy dodatkowe koszty, w tym koszty powstałe w związku z transportem importowanego towaru do innego miejsca przeznaczenia na terytorium Wspólnoty, byłyby doliczone do podstawy opodatkowania.

W odpowiedzi Dyrektor Izby Celnej wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując tym samym dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Uzasadnienie roz...