WSA: Wynajem pokoi w gospodarstwie agroturystycznym niebędącym własnością podatnika

Z uzasadnienia: Błędny jest pogląd organów podatkowych, iż do podatnika nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na brak tytułu prawnego do budynku mieszkalnego zlokalizowanego na terenie wiejskiego gospodarstwa rolnego, ponieważ nie ma uregulowanego tytułu prawnego posiadania. W cytowanym przepisie taki warunek nie występuje, a do jego zastosowania, jako zwolnienia przedmiotowego wystarczy prawo posiadania i dysponowania, a takie prawo podatnik posiadał. Zatem, podatnik, mimo iż jest nie właścicielem gospodarstwa rolnego i liczba wynajmowanych pokoi nie przekracza 5, będzie mógł skorzystać z ww. zwolnienia, gdyż przedmiotowy budynek mieszkalny ze znajdującymi się w nim pokojami pod wynajem położony jest na terenie wiejskim.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Kędzierski, Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Piskozub (spr.), Sędzia WSA Renata Kantecka, Protokolant Paweł Guziur, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi P. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.:

I. uchyla zaskarżoną decyzję,
II. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu,
III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 783 zł (słownie: siedemset osiemdziesiąt trzy) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu odwołania P. W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w kwocie 3.830,00 zł oraz odsetki za zwłokę od niezapłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2007 r. w łącznej kwocie 320,00 zł, obliczone na dzień 30.04.2008 r.

W wyniku czynności kontrolnych, a następnie w postępowaniu podatkowym organ podatkowy I instancji ustalił, że P.W. w 2007 r. na terenie gospodarstwa rolnego w B., należącego do A.J. świadczył usługi polegające na wynajmowaniu pokoi gościnnych wraz z wyżywieniem oraz usługach jazdy konnej, prowadzeniu pensjonatu dla koni, ujeżdżaniu koni i organizowaniu rajdów konnych, zgodnie z ofertą przedstawioną w 2007 r. na stronie internetowej.

Powołując się na art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), organ odwoławczy uznał, iż Strona prowadziła samodzielnie działalność gospodarczą. Tym samym, za bezpodstawne uznał twierdzenia Strony, iż to A.J. była osobą prowadzącą działalność gospodarczą. Fakt, iż była ona właścicielką gospodarstwa, na terenie którego prowadzona była działalność gospodarcza oraz opłacała podatek rolny nie wpływa na ustalenia organu, dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej przez Stronę. Stanowisko organu podatkowego potwierdzają bowiem zarówno zeznania A. J., jak i Strony, treść prowadzonej przez P.W. strony internetowej, reklamującej jego działalność, jak również ustalony sposób otrzymywania zapłaty od klientów (przekazem pocztowym bądź gotówką) oraz fakt, iż A.J. od końca 2006 r. mieszkała w W.

W szczególności, z protokołu przesłuchania strony z dnia 16.07.2008 r. wynika, iż A.J. pozwoliła mu na korzystanie z domu i gruntów w zamian za pracę na tym gospodarstwie. Z uzyskiwanych dochodów Strona nie rozliczała się z właścicielką. Strona wyjaśniła również, iż nie zawierała z właścicielką umowy na piśmie regulującej zasady jej pobytu w gospodarstwie. Wskazała, iż nie zgłaszała prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ponieważ nie posiadała formalnej umowy dzierżawy gospodarstwa, a ponadto działalność w tym zakresie zgłoszona była na nazwisko właścicielki. Podniosła, iż w 2007 r. nie wiedziała o złożonym w dniu 24.07. 2006 r. w Urzędzie Miasta w B. zgłoszeniu właścicielki o zaprzestaniu działalności agroturystycznej.

Organ odwoławczy podkreślił również, że z protokołu przesłuchania właścicielki z dnia 23.10.2008 r. wynika, iż proponowała ona Stronie zawarcie umowy dzierżawy gospodarstwa, jednak powyższa propozycja spotkała się z odmową. Stwierdziła ponadto, że w 2007 r. była nieobecna w gospodarstwie i nie pozyskiwała z niego żadnych wymiernych korzyści w związku ze świadczonymi na jej terenie usługami agroturystycznymi. Od końca 2006 r. nie ponosiła żadnych kosztów utrzymania gospodarstwa. Nie zlecała również żadnych prac i nie finansowała zakupów z nią związanych. Natomiast z uwagi na fakt, że to ona była właścicielką gospodarstwa rolnego otrzymywała dopłaty do gruntów rolnych.

W ocenie organu odwoławczego, fakt świadczenia przez Stronę usług agroturystycznych potwierdzają również zeznania J. G., która korzystała z usług turystycznych "[...]". Organ uwzględnił także, iż na stronie internetowej jako właściciel gospodarstwa figuruje Strona.

Uwzględniając, iż Strona sama ustalała warunki prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ponosiła ryzyko związane z prowadzeniem tej działalności oraz odpowiadała wobec usługobiorców za świadczone usługi, organ odwoławczy uznał, iż powyższe działania odpowiadają działaniom przedsiębiorcy a nie pracownika, który tylko świadczy pracę na rzecz właściciela gospodarstwa czy też przedsiębiorcy.

Organ II instancji podkreślił przy tym, iż ustalenia organu podatkowego zgodne są z ustaleniem Sądu Rejonowego w O., IX Wydział Grodzki, który na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego przez organ podatkowy I instancji, w prawomocnym wyroku z dnia 21.10.2009 r. uznał Stronę za winną popełnienia czynu z art. 601 §1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (t.j. Dz. U. 2007 r. Nr 109 poz. 756 ze zm.), tj. prowadzenia w okresie od listopada 2006 r. do 2 lipca 2008 r. w miejscowości B. działalności gospodarczej w zakresie wynajmu pokoi, koni pod wierzch oraz prowadzenia hotelu dla koni bez wymaganego zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej.

Za bezzasadne organ odwoławczy uznał twierdzenia pełnomocnika Strony, iż dochody (przychody), które organ uznał za należące do Strony, w rzeczywistości należało uznać za dochody A.J., a praca, którą Strona wykonywała była świadczona na rzecz właścicielki gospodarstwa. W związku z powyższym, za nieuzasadniony uznał zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie organu odwoławczego, również zarzuty odwołania dotyczące naruszenia art. 14 ust. 1 i ust. 2 pkt 8 oraz art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów były bezpodstawne. Dyrektor Izby Skarbowej podniósł, iż powołane przepisy dotyczą przychodów z działalności gospodarczej, które zostały ustalone na podstawie kwot wskazanych przez Stronę. Uzasadnienie zaś decyzji organu I instancji zawierało szczegółowe omówienie i wyliczenie kwot, które zostały przyjęte do ustalenia podstawy opodatkowania. Wobec faktu, iż Strona w badanym roku nie prowadziła ksiąg podatkowych, nie wystawiała rachunków na sprzedaż usług oraz nie posiada dowodów zakupu towarów i usług, ustalono podstawę opodatkowania w oparciu o przepisy art. 23 §4 Ordynacji podatkowej. Organ podatkowy I instancji przyjął:

- w zakresie przychodu z tytułu najmu pokoi - kwoty zaznane przez Stronę do protokołu przesłuchania Strony z dnia 16.07.2008 r.,

- w zakresie przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z budynku - kwoty wynikające z informacji uzyskanych z Urzędu Gminy w B.. Informacje te zostały zweryfikowane w oparciu o informacje posiadane w bazie danych Urzędu Skarbowego odnośnie innych podmiotów wynajmujących nieruchomości na terenie Gminy B.,

- w zakresie przychodu z tytułu nieodpłatnego udostępnienia przez właścicielkę trzech koni oraz przyjęcia przez Stronę dwóch koni do pensjonatu - ceny zamieszczone na stronie internetowej. Ceny dotyczące pensjonatu dla koni, porównano z cenami za te usługi świadczone przez inne podmioty gospodarcze.

Odnośnie kosztów uzyskania przychodów organ podatkowy I instancji przyjął przedłożone przez Stronę szacunkowe zestawienie kosztów poniesionych w 2007 r. w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą. Do ww. zestawienia Strona nie załączyła faktur ani rachunków dokumentujących poniesione wydatki.

Odnosząc się z kolei do kwestionowanego przez Stronę doliczenia do kwoty przychodów z działalności gospodarczej przychodów z tytułu użyczenia koni, które zdaniem Strony zostały porzucone, organ odwoławczy zauważył, iż opodatkowaniu, nie podlega opieka nad porzuconymi końmi, ale wykorzystywanie koni w prowadzonej działalności gospodarczej.

Dyrektor Izby Skarbowej zaznaczył również, że z uwagi na brak współpracy pełnomocnik nie przedstawił do dnia wydania decyzji stanowiska Strony odnośnie zasad wykorzystywania majątku ruchomego i nieruchomego w gospodarstwie rolnym dla celów prowadzonej w 2007 r. działalności agroturystycznej. Nie ustalono również właścicieli 2 koni znajdujących się na terenie gospodarstwa, przy użyciu których świadczono usługi.

W ocenie organu, nie wpłynęła na rozstrzygnięcie sprawy okoliczność, iż właścicielka nie wykorzystała prawa do usunięcia Strony z gospodarstwa rolnego. Również fakt, iż właścicielka pobierała dotacje z tytułu posiadanych gruntów nie wpłynęło na zmianę rozstrzygnięcia organów podatkowych.

Za bezzasadne Dyrektor Izby Skarbowej uznał również zarzuty odwołania dotyczące naruszenia art. 121 i art. 122 Ordynacji podatkowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, Skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzuca naruszenie:

- art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez niewłaściwe zastosowanie, z uwagi na fakt, iż Skarżący nie prowadził działalności gospodarczej,

- art. 14 ust. 1 i ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez niewłaściwe zastosowanie z powodu naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 3,

- art. 11 ust. 2 - 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez niewłaściwe zastosowanie,

- zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych wynikającej z art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez brak dbałości o wyjaśnienie wszelkich faktycznych i prawnych aspektów sprawy,

- art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez brak dążenia do ustalenia stanu faktycznego sprawy i wyjaśnienia wszelkich nasuwających się w sprawie wątpliwości, a tym samym prowadzeniu postępowania w celu ustalenia prawdy wygodnej dla organu podatkowego, a nie prawdy obiektywnej, które miały istotny wpływ na wynik postępowania.

Skarżący stwierdził, że fakt mieszkania przez A. J. w W. nie może być argumentem świadczącym, że samodzielnie prowadził działalność gospodarczą. Nie jest konieczne również, by osoby korzystające...