Podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika

W związku z sygnalizowanymi przez organy podatkowe wątpliwościami dotyczącymi stosowania art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” w odniesieniu do świadczeń przyznanych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika m.in. w formie studiów podyplomowych oraz szkoleń, w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa, na podstawie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Użyte w cytowanym wyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymywania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem swych kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego. Do tego katalogu zaliczyć można m.in. rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472, z późn. zm.).

Ponadto niektóre grupy zawodowe mają odrębne uregulowania dotyczące tej kwestii. W przypadku żołnierzy zawodowych, czy funkcjonariuszy służb mundurowych, zagadnienia z zakresu podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego oraz rodzaju świadczeń otrzymywanych od pracodawcy określają tzw. pragmatyki służbowe – rozporządzenia wykonawcze do ustaw regulujących działanie poszczególnych służb. W odniesieniu zaś do członków korpusu służby cywilnej zagadnienie szkoleń (w tym aplikacji legislacyjnej) i przysługujących w związku z tym świadczeń dodatkowo normuje ustawa z dnia 26 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.) wraz z obowiązującymi przepisami wykonawczymi.

Dlatego też ograniczanie pojęcia „odrębnych przepisów”, o których mowa w cytowanym na wstępie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, wyłącznie do aktów normatywnych wydanych na podstawie przepisów ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o systemie oświaty, jest nieuzasadnione.

1. Studia podyplomowe

Powołane rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 14 marca 2006 r., określało zarówno rodzaje świadczeń przysługujących pracownikom podnoszącym kwalifikacje zawodowe i poziom wykształcenia ogólnego, jak i formy kształcenia, wyodrębniając formy szkolne (prowadzone w szkołach podstawowych, ponadpodstawowych i szkołach wyższych) i pozaszkolne.

Rozporządzenie to wyraźnie wymieniało studia podyplomowe jako jedną z form kształcenia pozaszkolnego (§ 8 ust. 1 pkt 1). Przepis § 12 ust. 2 wskazywał ponadto rodzaje podmiotów uprawnionych do prowadzenia studiów podyplomowych („szkoły wyższe, placówki naukowe i naukow...