Łącznik, stanowiący część budynku mieszkalno-usługowo-hotelowego, jako środek trwały podlegający amortyzacji

Pytanie podatnika: dotyczy interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnośnie amortyzacji środka trwałego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, działając na podstawie art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. Nr 8 z 2005r., poz.60 ze zm.). po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ełku z dnia 14.06.2006r., znak US.III/423-2c/06, w sprawie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnośnie amortyzacji środka trwałego, odmawia zmiany przedmiotowego postanowienia.

Zaskarżonym postanowieniem organ I instancji udzielił pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w przedmiocie amortyzacji środka trwałego. Dokonując rozstrzygnięcia, Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał stanowisko Strony, zawarte we wniosku, za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ podatkowy, powołując się na przepisy art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. Nr 54 z 2000 r., poz. 654 ze zm.), stwierdził, iż łącznik, stanowiący część budynku mieszkalno-usługowo-hotelowego, oddany do użytku na podstawie decyzji zezwalających na użytkowanie poszczególnych części budynku, jako kompletny i zdatny do użytku, spełnia warunki do zakwalifikowania go do środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia tego środka.

W złożonym zażaleniu Spółka zarzuciła postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego naruszenie przepisów art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Strona stwierdziła, iż organ podatkowy zasadnie dokonał analizy poszczególnych kryteriów zaliczenia składnika majątku do środków trwałych (własność, kompletność, okres używania, wykorzystywanie w działalności gospodarczej), jednak całkowicie pominął definicję budynku, jako środka trwałego, w kontekście tych kryteriów.

Dokonując wykładni gramatycznej przepisów regulujących problematykę środków trwałych, w szczególności pojęcie budynku jako środka trwałego, podatnik przywołał definicję, zawartą w Klasyfikacji środków trwałych, zgodnie z którą, budynki są obiektami budowlanymi, trwale związanymi z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach. Natomiast samodzielnymi środkami trwałymi są budynki posadowione na stałym fundamencie, wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi. Kontynuując wywód, podatnik dodał, iż środek trwały kompletny - to środek nie mający braków, całkowity, zarówno w aspekcie fizycznym, jak i prawnym.

W opinii Strony, brzmienie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z definicją budynku (KST) jest precyzyjne: część budynku - w przedmiotowej sprawie - łącznik, nie może być środkiem trwałym. Powyższe stanowi właściwą wykładnię w/w przepisu.

Biorąc pod uwagę przytoczone zarzuty, Strona wniosła o uchylenie i zmianę zaskarżonego postanowienia.

Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, rozpatrując przedmiotowe zażalenie stwierdza co następuje.

Zgodnie z przedstawionym przez Stronę stanem faktycznym, H. Sp. z o.o. w 1996r. zakupiła używany budynek niemieszkalny, położony w E. przy ul. ... .., na działce geodezyjnej nr 347/9. Budynek ten nie odpowiadał w pełni przedmiotowi prowadzonej przez Spółkę działalności i nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podmiotu. Spółka podjęła natomiast działania zmierzające do adaptacji przedmiotowego budynku na swoje potrzeby i wystąpiła do Prezydenta Miasta Ełk o wydanie warunków zagospodarowania terenu. Decyzją z dnia 07.07.1997r. Prezydent Miasta Ełk ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu "d...