Data zaliczenia wydatków na akcje promocyjno-reklamowe do kosztów uzyskania przychodów

Pytanie podatnika: Czy przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie zaliczenia wydatków z tytułu reklamy publicznej i niepublicznej do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia jest prawidłowe?

DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 i art. 239 ustawy z dn. 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) w związku z art. 15 ust. 1, ust. 4 ustawy z dn. 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 Nr 54 poz. 654 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 30.01.2006 r. Przedsiębiorstwa „P”, na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 20.01.2006 r. Nr 1471/DPD2/423/142/05/MB w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odmawia zmiany w/w postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

UZASADNIENIE

Przedsiębiorstwo „P”, wnioskiem z dnia 20.01.2006 r. zwróciło się do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie o udzielenie pisemnej informacji w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik dokonuje zakupu usług promocyjno-reklamowych. Akcje promocyjno-reklamowe prowadzone są w środkach masowego przekazu, publicznie w inny sposób a także w sposób niepubliczny.

W związku z opisanym stanem faktycznym Podatnik zadał pytanie: Czy przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie zaliczenia wydatków z tytułu reklamy publicznej i niepublicznej do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia jest prawidłowe?

Zdaniem Strony w przypadku przedmiotowych kosztów nie znajduje zastosowania przepis art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te powinny być ujmowane w kosztach podatkowych w dacie poniesienia, zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Według Strony są to koszty, których nie można powiązać z przychodami konkretnego roku podatkowego, brak bowiem możliwości ustalenia, z którymi przychodami, lub z jaką częścią przychodów, związane są koszty poniesione na działania reklamowe. Nie możliwe do ustalenia jest również, w którym roku podatkowym wzrosła wartość przychodów w wyniku prowadzonych akcji reklamowych.

Podatnik stoi na stanowisku, że za zastosowaniem zasady zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia przemawia fakt, że ewentualne zwiększenie przychodów w wyniku reklamy rozłożone jest w przeważającej części na bardzo długie okresy czasu. Ustalenie, które przychody wynikają z reklamowania danego produktu lub usługi jest niemożliwe.

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dnia 20.01.2006 r. Nr 1471/DPD2/423/142/05/MB uznał stanowisko wyrażone we wniosku Podatnika za nieprawidłowe, ponieważ Podatnik wyłączył możliwość zastosowania art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznając w przedstawionym stanie faktycznym, za jedyną prawidłową podstawę prawną art. 15 ust.1 wyżej cytowanej ustawy. Organ I Instancji uzasadnia, iż art. 15 ust 4 ww. ustawy wskazuje na sposób rozliczenia kosztów w czasie, art. 15 ust. 1 określa natomiast warunki, jakie muszą być spełnione, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów. Każdą sprawę związaną z działaniami reklamowymi należy traktować jednostkowo. Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego nie można jednoznacznie określić kiedy zostały poniesione koszty z tytułu reklamy (publicznej i niepublicznej) oraz kiedy ma być faktycznie prowadzona akcja promocyjno-reklamowa. Informacje te są kluczowe do określenia, kiedy faktycznie może być uzyskany przychód, a co za tym idzie, kiedy wydatek poniesiony na kampanię promocyjno-reklamową stanie się kosztem uzyskania przychodów.

Zdaniem organu I Instancji z analizy ww. przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodu mogą być potrącone tylko w tym roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód z nimi związany. W przypadku gdy nie jest możliwe powiązanie wydatku, stanowiącego koszt uzyskania przychodu, z konkretnym przychodem, wydatek taki zalicza się do kosztów podatkowych w dacie jego poniesienia. Niewątpliwie do takich kosztów, pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami można zaliczyć koszty poniesione na reklamę publiczną i niepubliczną.

Zgodnie z doktrynalną wykładnią art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego sformułowanie „koszty uzyskania przychodów są potrącalne w tym roku, którego dotyczą” należy rozumieć w następujący sposób: wydatki, których charakter przesądza, że nie mogą być ściśle związane z konkretnym przychodem powinny być potrącalne w roku ich poniesienia.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego, w przypadku gdy koszty związane z reklamą publiczną lub niepubliczną zostały poniesione w jednym roku podatkowym, a sama akcja promocyjno-reklamowa została przeprowadzona w okresie późniejszym obejmującym w pełni inny rok podatkowy, należy przyjąć, że wydatki takiego rodzaju nie mogą być ujęte w roku ich poniesienia, ponieważ przychód osiągnięty z prowadzonej akcji promocyjno-reklamowej osiągnięty jest w pełni w roku podatkowym, w którym była prowadzona akcja.

Oznacza to, zdaniem organu I Instancji, że wydatek związany z prowadzeniem akcji promocyjno-reklamowej, poniesiony w tym samym roku, w którym akcja ta faktycznie została przeprowadzona, staje się kosztem uzyskania przychodów w dacie jego faktycznego poniesienia. Jeżeli natomiast moment poniesienia kosztu związanego z akcją promocyjno- reklamową jest inny niż moment jej faktycznego prowadzenia, wówczas wydatek taki stanie się kosztem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od osób prawnych dopiero w roku przeprowadzenia przedmiotowej akcji. Tylko wówczas można mówić o związku poniesionego wydatku z przychodami, który uzależnia możliwość obciążenia kosztów podatkowych.

Podatnik, na podstawie art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 w związku z art.14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, wniósł zażalenie na ww. postanowienie, zarzucając mu naruszenie art. 15 ust.1, oraz art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez błędną wykładnię, wnioskując o jego zmianę oraz uznanie, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 27.10.2005 r. jest prawidłowe.

W uzasadnieniu zażalenia Strona potwierdza, że w przedmiotowym wniosku opisała stan faktyczny, zgodnie z którym dokonuje zakupu usług promocyjno- reklamowych, które prowadzone są w środkach masowego przekazu, publicznie w inny sposób jak również niepublicznie.

Argumentując Strona podnosi, że: Organ podatkowy I insta...