Koszty uzyskania przychodu pracowników pracujących za granicą

Pytanie: Polska spółka wysyła swoich pracowników do pracy za granicą w posiadanych tam oddziałach. Wynagrodzenie pracownika za pracę za granicą będzie tam podlegało opodatkowaniu. W jaki sposób należy naliczać koszty uzyskania przychodu, które zostaną pracownikowi wykazane w informacji PIT-11?

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: updof) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. W ust. 2 art. 22 ustawodawca ustalił wysokość tzw. zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do danego roku podatkowego.

Do przychodów określonych w art. 12 ww. ustawy (przychody ze stosunku pracy) płatnik stosuje koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ww. ustawy, w przypadku gdy:

• podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy, pracy nakładczej – w wysokości 111,25 zł miesięcznie,
• miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę – w wysokości 139,06 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668,72 zł.

Powyższe przepisy dotyczące stosowania pracowniczych kosztów uzyskania przychodów będą miały zastosowanie do przychodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. Stosownie bowiem do art. 23 ust. 1 pkt 31 za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się kosztów ze źródeł przychodów znajdujących się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł w ogóle nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku dochodowego.

Fakt, że pracownicy będą wykonywać za granicą pracę w „zakładzie” – co zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania oznacza konieczność opodatkowania wynagrodzenia w kraju wykonywania pracy, nie oznacza, że wynagrodzenie takie będzie zwolnione od podatku w Polsce. O tym, czy opodatkowane za granicą wynagrodzenie będzie w Polsce zwolnione od podatku czy też opodatkowane, decydować będzie metoda unikania podwójnego opodatkowania, która przewidziana jest w umowie z danym krajem.

W zależności od postanowień konkretnej umowy międzynarodowej będzie to metoda:

1) wyłączenia z progresją bądź
2) proporcjonalnego odliczenia.

Zastosowanie metody wyłączenia z progresją oznacza, że dochód zagraniczny jest zwolniony z podatku w Polsce. Jednakże dla ustalenia stawki podatku od pozostałego dochodu – osiągniętego w Polsce – stosuje się stawkę podatku właściwą dla całego dochodu, tj. łącznie z dochodem osiągniętym za granicą. W celu ustalenia tej stawki wylicza się stopę procentową. Taki sposób unikania podwójnego opodatkowania przewidują umowy zawarte z większością krajów europejskich, między innymi z: Albanią, Cyprem, Chorwacją, Czechami, Estonią, Francją, Grecją, Litwą, Łotwą, Niemcami, Portugalią, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwecją, Turcją, Wielką Brytanią i Włochami.

W informacji PIT-11 płatnik wykazuje jedynie przychody, które podlegają opodatkowaniu w Polsce. Dochody uzyskane za granicą, do których stosuje się tę metodę, są w Polsce wolne od podatku, mają one jednak wpływ na ustalenie stopy procentowej, która będzie zastosowana do pozostałych dochodów. Od 2009 r. do informacji o dochodach pracownika PIT-11 dodano nową kolumnę: „dochód zwolniony od podatku”. W kolumnie tej należy wykazać ...