Równoważny czas pracy

Równoważny czas pracy polega na możliwości wydłużania czasu pracy w pewnych dniach przy zastosowaniu odpowiedniego skrócenia pracy w innych w taki sposób, by w przyjętym okresie rozliczeniowym zachowana została przeciętnie 40-godzinna tygodniowa norma czasu pracy. Praca w wydłużonym wymiarze — dopóki nie przekroczy norm, na które zezwala Kodeks pracy, i pod warunkiem że zostanie zrównoważona — nie stanowi tutaj pracy w godzinach nadliczbowych.

Ten system czasu pracy charakteryzuje się możliwością przedłużania dobowego czasu pracy pracownika powyżej 8 godzin. Wydłużenia dobowego czasu pracy muszą zostać zrekompensowane krótszą pracą w innych dniach lub dniami wolnymi na przestrzeni przyjętego okresu rozliczeniowego. Ustawodawca nie narzuca tutaj żadnego z tych rozwiązań, a zatem od pracodawcy zależy, czy wybierze jedno z nich, czy też będzie stosował jednocześnie oba.

System ten stwarza stosunkowo duże możliwości plastycznego podejścia do organizacji pracy firmy, co jest widoczne zwłaszcza przy zastosowaniu dłuższych okresów rozliczeniowych. Jest to system czasu pracy szczególnie polecany w zakładach pacy, w których zapotrzebowanie na pracę cechuje się dużą zmiennością.

Przykład: W firmie X zapotrzebowanie na pracę jest znaczne na początku miesiąca, zaś małe na końcu. Pracownicy zatrudnieni w równoważnym czasie pracy w okresach wzmożonego obciążenia firmy pracują dłużej (10, 12 godzin), by następnie odbierać nadpracowany czas w formie dodatkowych dni wolnych.

Wprowadzenie równoważnego czasu pracy musi być uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją (art. 135 § 1 k.p.). Są to jednak dosyć pojemne pojęcia (zwłaszcza organizacja pracy, która pozostaje przecież w całości w gestii pracodawcy) i raczej ograniczenie to większości pracodawcom nie będzie uniemożliwiało zastosowania tego systemu czasu pracy. Należy jednak pamiętać, że sytuacje uzasadniające wprowadzenie równoważnego czasu pracy powinny być w miarę ciągłe. Nie można opierać się tuta...