Samochód w dzierżawie a koszty podatkowe. Pełne czy z limitem?

Pytanie podatnika: Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo odniesienia ww. wydatków w ciężar kosztów działalności gospodarczej w pełnej wysokości?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 stycznia 2015 r.), uzupełnionym 8 i 14 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości:

• opłat za dzierżawę samochodów osobowych – jest prawidłowe,
• pozostałych kosztów dot. wydzierżawianych samochodów – jest nieprawidłowe.

(pytanie oznaczone we wniosku numerem 2).

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości:

• opłat za dzierżawę samochodów osobowych,
• pozostałych kosztów dot. wydzierżawianych samochodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 marca 2015 r. Znak: IBPP2/4512-55/15/ICz, IBPBI/2/4510-95/15/PC, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 8 i 14 kwietnia 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, średnim przedsiębiorcą, podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) oraz podatku dochodowego od osób prawnych, prowadzącym m.in. działalność w zakresie przetwórstwa owoców i warzyw (PKD 1039Z), sprzedaży hurtowej owoców i warzyw (PKD 4631Z), sprzedaży wyrobów dla cukiernictwa (PKD 4636Z), sprzedaży hurtowej (4639Z) i detalicznej (PKD 4711Z, 4721Z, 4617Z, 4711Z, 4618Z) produkowanych wyrobów. Sprzedaż wyrobów Wnioskodawcy prowadzona jest na terenie całego kraju, na obszarze UE oraz poza granicami UE. W ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy funkcjonuje pion sprzedaży w ramach którego działają działy sprzedaży krajowej oraz eksportowej. W działach tych zatrudnieni są menadżerowie oraz specjaliści do spraw sprzedaży. Wnioskodawca, celem zwiększenia sprzedaży produktów zakładu, a tym samym zwiększenia przychodów spółki zatrudnia na podstawie umowy o pracę pracowników, menedżerów regionalnych, kierowników sprzedaży oraz przedstawicieli handlowych. Pracownikom tym przekazane zostały samochody osobowe po jednym dla każdego przedstawiciela, które Wnioskodawca dzierżawi na podstawie umowy dzierżawy zawartej na czas określony z innym przedsiębiorcą - podatnikiem VAT. Wnioskodawca uprawniony jest do używania dzierżawionych samochodów i pobierania pożytków. Z tytułu zawartej umowy dzierżawy obowiązany jest płacić:

• czynsz dzierżawny,
• koszty związane z eksploatacją samochodów,
• ubezpieczenie samochodów,
• opłaty oraz
• opłaty serwisowe na podstawie odrębnej umowy o świadczenie usług kompleksowej obsługi serwisowej pojazdów.

Wnioskodawca uznał ww. dzierżawione samochody przekazane przedstawicielom handlowym i menedżerom, za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca wprowadził w spółce zasady używania samochodów służbowych w formie Regulaminu. W regulaminie określone zostały zasady wykorzystywania samochodów służbowych, w tym, sposób wykorzystywania ww. przekazanych przedstawicielom pojazdów wyłącznie na cele działalności gospodarczej oraz zobowiązał przedstawicieli handlowych do prowadzenia dla tych pojazdów ewidencji przebiegu dla każdego pojazdu oddzielnie. Zgodnie z § 2 ust. 6, 6(1), 8, 10, 11 Regulaminu wprowadzone zostały zasady wykluczające ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. W szczególności przedstawiciele i menadżerowie zostali zobowiązani do korzystania z samochodów zgodnie z umową i regulaminem, do korzystania z samochodów wyłącznie na cele przejazdów służbowych z wyłączeniem przejazdów prywatnych, zakazano także powierzania samochodu do używania innym osobom. Zobowiązano ww. pracowników do używania pojazdów wyłącznie do celów służbowych związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy; samochody mają być wykorzystywane wyłącznie w dniach będących dniami pracy ww. pracowników, a w innych dniach wyłącznie w celu wykonania podróży służbowej. Zastrzeżono kategorycznie, że pojazdy nie mogą być wykorzystywane poza godzinami pracy do celów prywatnych. Zastrzeżono także możliwość kontrolowania sposobu wykorzystania przekazanych pojazdów oraz odpowiedzialność pracowników za naruszenie ww. postanowień Regulaminu. Od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu prowadzona będzie dla powierzonych samochodów ewidencja przebiegu pojazdu za pomocą systemu GPS, zawierająca elementy wymienione w art. 86a ust. 7 ww. ustawy o VAT. Ww. samochody osobowe powierzone pracownikom menedżerom - regionalnym kierownikom sprzedaży i przedstawicielom handlowym z uwagi na zwiększoną potrzebę mobilności parkowane będą w miejscu zamieszkania pracownika, któremu przekazany został samochód służbowy (§ 2 ust. 19 Regulaminu) lub w innym miejscu gwarantującym bezpieczeństwo parkowania (§ 5 ust. 4 Regulaminu). Wynika to z faktu, że podstawowym obowiązkiem pracowników pionu sprzedaży jest działalność handlowa sprzedaż wyrobów do odbiorców zewnętrznych oraz bieżące kontakty z klientami Wnioskodawcy. Nadto zadaniem ww. pracowników jest pozyskiwanie nowych rynków sprzedaży, nowych klientów. W tym celu wprowadzono w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy system zadaniowego rozliczenia czasu pracy. Pracownicy nagradzani będą za zwiększenie sprzedaży wyrobów Wnioskodawcy, dlatego za konieczne i niezbędne uznano przekazanie ww. grupie pracowników samochodów aby możliwie najefektywniej zrealizowali zamierzenie Wnioskodawcy polegające na znacznym zwiększeniu rynku sprzedaży i zwiększeniu przychodów i zysków Spółki. Dla zrealizowana złożonych celów niezbędne i konieczne jest zwiększenie mobilności pracowników pionu sprzedaży. W tej sytuacji Wnioskodawca uznaje za najkorzystniejsze i najefektywniejsze parkowanie samochodów w miejscu zamieszkania pracowników. Wskazanie miejsca zamieszkania pracownika jako miejsca parkowania przekazanego samochodu uzasadnione jest także faktem, że przedstawiciele handlowi oraz menadżerowie - regionalni kierownicy sprzedaży mieszkają w znacznej odległości od siedziby Wnioskodawcy, tj. w X, Y, w powiecie A w woj. Z w Z, w powiecie B, które to miejscowości położone są w odległości od 80 km. (X) do 300 km. od siedziby Wnioskodawcy. W tej sytuacji odwożenie samochodów do siedziby Wnioskodawcy skutkowałoby poniesieniem znacznych kosztów dodatkowych kosztów przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby Wnioskodawcy oraz skracałoby znacznie dzień pracy pracowników. Przykładowo pracownik zamieszkały na terenie lub w okolicach X który oddalony jest od W o 80 km. celem odstawienia samochodu do siedziby Wnioskodawcy, przejeżdżałby dziennie dodatkowo ok. 160 km., co miesięcznie daje łącznie 3200 km. wg wyliczenia: 160 km. x 20 dni = 3200 km. Rocznie taki pracownik przejeżdżałby dodatkowo 38400 km. wg wyliczenia 3200 km/miesiąc x 12 miesięcy = 38400 km. Z powyższego wynika, że Wnioskodawca ponosiłby tylko od jednego przekazanego samochodu dodatkowe koszty 32.095 zł wg wyliczenia: 38400 km/rok x 0,8358 tzw. kilometrówka = 32.094,72 zł. Koszty te zostały wyliczone dla pracowników pionu sprzedaży zatrudnionych najbliżej siedziby Wnioskodawcy, takie samo wyliczenie dla pracownika zamieszkałego w B wynosi łącznie za rok kwotę: 120.355,20 zł. W przypadku tego pracownika codzienne przejazdy po samochód i powrót po wykonaniu pracy byłyby zwyczajnie niemożliwe do wykonania, większość dnia pracy pracownik poświęcałby na przejazd po samochód oraz celem odwiezienia samochodu do siedziby Wnioskodawcy. Ma to związek z czasem pracy pracowników pionu sprzedaży, bowiem gdyby przyjąć, że pracownik codziennie odbiera i zwraca samochód Wnioskodawcy musiał by na ten cel przeznaczać znaczną część lub nawet większość dnia pracy. Z powyższego wynika, że biorąc pod uwagę względy ekonomiki prowadzenia działalności gospodarczej, względy efektywnego wykorzystania czasu pracy pracownika, który powinien ten czas poświęcić przede wszystkim w celu sprzedaży produktów Zakładu Wnioskodawcy, wskazanie jako miejsca parkowania samochodu służbowego miejsca zamieszkania pracownika jest w pełni uzasadnione tak praktycznie, jak i ekonomicznie. Wskazać także należy na argument wynikający z § 5 Regulaminu oraz z postanowień umowy powierzenia samochodu pracownikowi z których wynika, że ponosi on odpowiedzialność w tym także odpowiedzialność materialną za powierzony pojazd. Zatem z punktu widzenia tak pracodawcy, jak i pracownika piecza nad powierzonym mieniem może być najefektywniej wykonywana przez pracownika w miejscu jego zamieszkania. Wnioskodawca wskazuje także, że na terenie w którym prowadzi działalność przetwórczą nie ma możliwości garażowania samochodów.

Na terenie Zakładów znajdują się place manewrowe dla pojazdów dostarcz...