Podatek od nieruchomości. Ewidencja gruntów i budynków bez znaczenia?

Tezy: Organ podatkowy powinien najpierw wyjaśnić, czy dany obiekt jest budynkiem lub budowlą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.). Ewidencja gruntów i budynków, z uwagi na to, że definiuje budynek odmiennie niż ustawa o podatkach i opłatach lokalnych i nie dotyczy budowli, nie może mieć charakteru przesądzającego dla stwierdzenia, czy dany obiekt jest budynkiem czy budowlą w rozumieniu ustawy podatkowej. Ma ona moc wiążącą, co wynika wprost z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., nr 193, poz. 1287 ze zmianami), tylko co do wymiaru podatku (określenia wysokości zobowiązania podatkowego), a nie co do określenia przedmiotu opodatkowania.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Jacek Niedzielski, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 7 września 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 26 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 186/15 w sprawie ze skargi D. W.-P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 30 grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, 2) zasądza od D. W.-P. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi kwotę 2695 (słownie: dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt: I SA/Łd 186/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie ze skargi D. W.-P. (dalej: "skarżąca") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 30 grudnia 2014 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r., uchylił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez Sąd pierwszej instancji, stanie faktycznym:
W dniu 30 lipca 2014 r. skarżąca złożyła informację w sprawie podatku od nieruchomości IN-1 za 2014 rok, w której zadeklarowała do opodatkowania 688,50 m2 powierzchni gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, 2571,00 m powierzchni gruntów pozostałych, 239,16 i 75,70 m2 powierzchni użytkowej budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, 571,84 m2 powierzchni użytkowej budynków pozostałych oraz budowle o wartości 20.000 zł. Skarżąca, odpowiadając na wezwanie organu pierwszej instancji w piśmie z dnia 28 sierpnia 2014 roku, wyjaśniła, iż nie nastąpiły jakiekolwiek zmiany, tzn. konstrukcja myjni samochodowej bezdotykowej nie uległa zmianie od chwili przeprowadzenia oględzin nieruchomości w dniu 14 listopada 2013 roku, podobnie powierzchnia pozostałych budynków nie uległa zmianie od tych oględzin, stan prawny także nie uległ zmianie. Starostwo Powiatowe w B. poinformowało, że od chwili zawiadomienia o zmianie, nie nastąpiły jakiekolwiek zmiany dotyczące gruntów i budynków, Starostwo poinformowało także, że skarżąca nie występowała z wnioskiem o zatwierdzenie projektu budowlanego zamiennego, tj. o zmianę formy obiektu myjni samochodowej z wiaty wolnostojącej na budynek. Postanowieniem z dnia 22 września 2014 roku organ pierwszej instancji postanowił o dopuszczeniu dowodu dokumentów będących podstawą wydania decyzji za 2012 i 2013 rok. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w piśmie z dnia 24 września 2014 roku poinformował, że od wydania pozwolenia na użytkowanie nie wpłynęło zawiadomienie o zamiarze rozpoczęcia jakichkolwiek robót budowlanych, dotyczących przedmiotowej myjni samochodowej. Mając na uwadze powyższe, organ pierwszej instancji decyzją z dnia 20 października 2014 r. ustalił podatniczce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2014 rok w kwocie 19.633 zł, opodatkowując 688,50 m2 powierzchni gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, 2571,50 m2 powierzchni gruntów pozostałych, 239,16 m2 powierzchni użytkowej budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, 571,84 m2 powierzchni użytkowej budynków pozostałych oraz budowle o wartości 508.901,76 zł.

Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ zauważył, że różnica w opodatkowaniu pomiędzy złożoną przez stronę informacją a zaskarżoną decyzją sprowadza się do opodatkowania obiektu budowlanego myjni samochodowej. Jak wynika z pism składanych przez stronę jej zdaniem przedmiotowa myjnia stanowi budynek związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Natomiast organ pierwszej instancji nie opodatkował zadeklarowanych przez stronę 75,70 m2 powierzchni użytkowej budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, natomiast przyjął wartość budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej 508.901,76 zł, na którą to wartość składa się zgodnie z ewidencją środków trwałych nawierzchnia placu o wartości początkowej 20.000 zł; obiekt myjni o wartości początkowej 178.298.56 zł oraz urządzenia techniczne stanowiące wyposażenie myjni o wartości początkowej 310.603,20 zł. SKO zauważyło przy tym, że obiekt budowlany myjni został w oparciu o zawiadomienie o zmianie nr 121/2013 z dnia 15 lutego 2013 roku, wpisany do ewidencji budynków jako budynek handlowo - usługowy o nr 2316/10; 1 o powierzchni zabudowy 105 m2.

Dalej organ odwoławczy wywodził, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych ustanawia własne definicje budynku i budowli odsyłając w pewnym zakresie do przepisów Prawa budowlanego, nie zaś do przepisów Prawa geodezyjnego i kartograficznego. W związku z tym, w ocenie SKO, określenie w ewidencji budynków danego obiektu jako budynku nie jest wiążące dla organów podatkowych, jeżeli w postępowaniu podatkowym zostanie dowiedzione, że obiekt nie stanowi budynku, a budowlę. SKO wskazało, że Starostwo Powiatowe w B. Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej podało, w piśmie z 8 stycznia 2013 r., że na przedmiotowej nieruchomości znajduje się wiata wraz z infrastrukturą techniczną będąca myjnią samochodową wraz z siecią uzbrojenia terenu. Decyzją z 11 października 2010 r. Starosta B. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę myjni samochodowej bezdotykowej określając dane techniczne budynku. Następnie postanowieniem z 20 lutego 2013 r. organ ten sprostował oczywistą omyłkę w decyzji zamieniając określenie "dane techniczne budynku" na "dane techniczne myjni samochodowej". Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w B., decyzją z 22 kwietnia 2011 r., udzielił pozwolenia na użytkowanie myjni samochodowej samoobsługowej, a w piśmie z 3 grudnia 2012 r. wyjaśnił, że myjnia taka jest budowlą. Następnie, organ odwoławczy wskazał, że z projektu architektoniczno-budowlanego myjni samochodowej modułowej bezdotykowej 3-stanowiskowej typu EHRLE wynika, że jest to wiata wolnostojąca, posiadająca trzy stanowiska do mycia samochodów osobowych. Zbudowana jest z płyty fundamentowej żelbetowej, dachu płaskiego z elementów stalowych, attyki z rur kwadratowych ze słupkami z ceowników, zaś elewację stanowią osłony - banery reklamowe z winylu. Z powyższego opisu organ wywiódł, że przedmiotowa myjnia nie jest budynkiem w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej "u.p.o.l.", nie jest też obiektem małej architektury na gruncie Prawa budowlanego. Stanowi ona budowlę zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. wraz z urządzeniami takimi jak szczotki na stanowiskach, ramiona, pistolety, dysze, złączki obrotowe, osprzęt elektryczny, układ wysokiego ciśnienia, system zmiękczania i demineralizacji wody. Zdaniem organu podatkowego, wszystkie te elementy stanowią całość i umożliwiają funkcjonowanie myjni. Oceny tej nie zmienia informacja udzielona przez Urząd Statystyczny o zaliczeniu środków trwałych do poszczególnych kategorii, w której myjnia została zaliczona do budynków.

W skardze pełnomocnik podatniczki zarzucił naruszenie art. 194 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), dalej "O.p." poprzez nieuznanie mocy dowodowej dokumentu urzędowego, jakim jest wypis z ewidencji gruntów i budynków z 19 lutego 2013 r.; art. 191 O.p. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie, że obiekt myjni samoobsługowej stanowi budowlę, podczas gdy z wypisu z ewidencji wynika, że przedmiotowy obiekt stanowi budynek; art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 i art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3 u.p.o.l. w związku z art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409), dalej jako "u.P.b.", poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że obiekt myjni samochodowej samoobsługowej wraz ze wszystkimi jej urządzeniami technicznymi stanowi budowlę, podczas gdy ww. obiekt został zakwalifikowany jako budynek przez powołane do tego organy; art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., nr 193, poz. 1287 ze zmianami), dalej jako "P.g.k.", poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że przy ustalaniu wymiaru podatku od nieruchomości, nie wszystkie dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, są dla organów podatkowych wiążące, a w konsekwencji przyjęcie, iż obiekt myjni samochodowej samoobsługowej stanowi budowlę, a nie budynek, jak wynika to z ewidencji; art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 3 i 9 u.P.b. poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że podatkiem od nieruchomości należy objąć część budowlaną myjni wraz z urządzeniami technicznymi, które nie mają charakteru urządzeń budowlanych, podczas gdy opodatkowaniu tym podatkiem podlegają jedynie te urządzenia techniczne, które są urządzeniami budowlanymi stanowiącymi integralną część budowli.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uznał, że skarga jest zasadna, gdyż zaskarżona decyzja narusza prawo. Sąd podkreślił, że w świetle art. 21 ust. 1 P.g.k. podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków i mają one walor dokumentu urzędowego. Podważenie tych zapisó...