Podatek od nieruchomości. Decyzja dla każdego podatnika

Tezy: Z zasady o solidarnym obowiązku podatkowym, wyrażonej w przepisie art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, wynika że każdemu z podatników podatku od nieruchomości, powinna zostać doręczona identyczna decyzja podatkowa określająca (ustalająca) całą wysokość zobowiązania podatkowego od danej całej nieruchomości.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA (del.) Zbigniew Romała, Protokolant Natalia Narejko, po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. akt III SA/Po 1140/13 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa [...] "P." S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia 22 maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za okres od stycznia do marca 2010 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, 2) zasądza od Przedsiębiorstwa [...] "P." S.A. z siedzibą w W. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu kwotę 280 (słownie: dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1140/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA") uchylił zaskarżoną przez P. Spółka Akcyjna w W. (dalej: "Spółka") decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu (dalej: "SKO", "Kolegium") z dnia 22 maja 2013 r. w przedmiocie określenia solidarnego zobowiązania w podatku od nieruchomości za okres od stycznia do marca 2010 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").

Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że decyzją z dnia 8 lipca 2011 r., Prezydent Miasta P. (dalej: "organ I instancji"), określił Spółce oraz trzydziestu siedmiu osobom fizycznym wysokość solidarnego zobowiązania w podatku od nieruchomości za okres od stycznia do marca 2010 r. na kwotę 779,00 zł. Organ I instancji wyjaśnił, że przedmiotem opodatkowania jest garaż wielostanowiskowy, położony w budynku przy ul. J. [...] w P., do którego przynależą pomieszczenia piwniczne (osiem piwnic), o łącznej powierzchni (wraz z pomieszczeniami przynależnymi) 425,56 m², dla którego Sąd Rejonowy w Poznaniu prowadzi KW [...]. Do lokalu przynależy, jako prawo związane z jego własnością, udział [...] części w prawie współwłasności gruntu stanowiącego działki o nr [...] oraz [...], o łącznej powierzchni 7.938 m², wynoszący 479,54 m². W okresie od stycznia do marca 2010 r., nieruchomość stanowiła współwłasność osoby prawnej oraz trzydziestu ośmiu osób fizycznych. Ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego, usytuowanego w przyziemiu budynku, dokonano na mocy aktu notarialnego z dnia 21 września 2009 r., natomiast ostatni udział Spółka sprzedała na mocy aktu notarialnego z dnia 18 marca 2010 r., z którym to dniem nieruchomość stała się współwłasnością wyłącznie osób fizycznych. Organ I instancji wskazał, że podstawę opodatkowania stanowi powierzchnia garażu – 425,56 m² oraz przynależny do niego udział w gruncie – 479,54 m². Stwierdził, że lokal niemieszkalny, jakim jest garaż będący odrębnym przedmiotem własności umiejscowionym w większej całości, a więc w budynku mieszkalnym, posiadający własną księgę wieczystą, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawek właściwych dla budynków lub ich części pozostałych, a nie budynków mieszkalnych. Lokale stanowiące odrębne nieruchomości, zawsze są samodzielnym i odrębnym od budynku przedmiotem podatku od nieruchomości. Ze zgromadzonych w toku postępowania dokumentów, w tym wypisu z rejestru lokali prowadzonego przez Zarząd Geodezji i Katastru Miejskiego G., wynika natomiast, że lokal położony przy ul. J. w P., posiada funkcję niemieszkalną i zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez organ I instancji dnia 18 sierpnia 2009 r., jest samodzielnym lokalem użytkowym w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Zdaniem organu I instancji przedmiotowa nieruchomość jako współwłasność osoby prawnej oraz osób fizycznych, stanowiła odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od niej ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach, z kolei osoby fizyczne składają deklaracje oraz opłacają podatek na zasadach obowiązujących osoby prawne. Na koniec organ I instancji wskazał, że z uwagi na fakt, iż obowiązek podatkowy w stosunku do A. K. powstał w ciągu roku, organ ten wyda odrębną decyzję, w której określi wysokość zobowiązania dla tej osoby.

Po rozpoznaniu odwołania złożonego przez Spółkę, SKO utrzymało w mocy powyższą decyzję. W motywach podjętego rozstrzygnięcia podzieliło stanowisko, zgodnie z którym lokal stanowiący halę garażową z miejscami postojowymi, winien zostać dla celów podatkowych zaszeregowany do kategorii budynków pozostałych (niemieszkalnych). Na poparcie powyższego stanowiska, SKO przywołało uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lutego 2012 r., sygn. akt II FPS 4/11.

W skardze złożonej do WSA Spółka zarzuciła: 1) naruszenie art. 3 ust. 4 w zw. z art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm., dalej: "u.p.o.l."), w zakresie jakim na współwłaściciela odrębnego lokalu nakłada obowiązek podatkowy od całego lokalu, a nie jego części, oraz 2) naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W odpowiedzi na skargę, Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu wyroku WSA stwierdził, że w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga to, czy w wyżej opisanym stanie faktycznym i prawnym, co do sposobu opodatkowania hali garażowej, należy stosować reguły sposobu opodatkowania wynikające z art. 3 ust. 4 u.p.o.l., czy z art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Analiza wymienionych przepisów prowadzi do wniosku, zgodnie z którym obowiązek podatkowy właścicieli wyodrębnionych lokali w zakresie dotyczącym współwłasności gruntu oraz części wspólnych budynku określa art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Wynika to z zastrzeżenia zawartego w ust. 4, które oznacza, że przepis ten nie ma zastosowania w okolicznościach określonych w ust...